Bijna een halve eeuw geleden  introduceerde Tony Joe White bij het grote publiek zijn swamp music met Polk Salad Annie dat uitgroeide tot de signatuur song van het genre. Een volstrekt unieke op countryblues gebaseerde benadering met ritmisch gitaarspel en soulvolle harmonicalicks terwijl die markante diepe bromstem de sfeer van de drassige swamps van Louisiana uitademt. White breidt zijn rurale primitieve stijl gaandeweg uit, flirt met soul en even zelfs disco, ondertussen stromen de royalities binnen van de talloze uitvoeringen van songs als Rainy Night In Georgia. Het recentere werk zoals Hoodoo en Rain Crow vertoont een alsmaar versoberde instrumentatie in een  ongedwongen laidback benadering.

Op Bad Mouthin’ wordt die minimalistische benadering verder doorgezet en keert  de ondertussen 75-jarige swampfox terug naar zijn muzikale wortels. De titelsong  nam Tony Joe samen met Sundown op, nog voor het uit ’69 daterende debuutalbum Black and White, voor een bescheiden label in Corpus Christi, Texas. In de vroege jaren zestig legde de Louisianaman in de Texaanse clubs de basis voor zijn latere werk.

De twee nummers worden hier in een gestripte, bluesy versie gepresenteerd. Als teenager bracht White geïnspireerd door Lightnin’ Hopkins’ versie Baby Please Don’t Go al op huisfeestjes en schoolparty’s. Het stemtimbre blijft herkenbaar uit de duizenden evenals het doorvoelde harmonica- en gitaarspel dat wordt aangevuld met voetpercussie. Meer heeft de veteraan meestal niet nodig voor de op die karakteristieke John Lee Hooker beat gebouwde tracks Die bluespionier wordt hier overigens vereerd met een elektrisch versterkte versie, inclusief bas en drums, van Boom Boom. In 1970 dook op de derde  langspeler al een interpretatie op, samen met White’s eigen Stockholm Blues dat hier wat verderop een welverdiende reprise krijgt.

In Big Boss Man, van Jimmy Reed, een andere inspirerende bluesheld, wordt het smoelschuivertje nog eens  opgediept. Flarden van Lightnin’ Hopkins Awful Dreams vormen een naadloze introductie voor Bad Dreams Evoluerend op rauwe rasperige akkoorden van de Stratocaster  wordt een hallucinerend verhaal opgehangen.

Met Down The Dirt  Road Blues komen we terug in de broeierige countrybluesfeer van The Missippi Delta,  een vertrouwde plek voor White. Evenals het repertoire van Elvis, White coverde in zijn beginjaren op het podium wel eens iets van The King, die op zijn beurt in het songboek van the Swamp King graaide. Een lijzige versie van Heartbreak Hotel sluit dit sobere werkstuk af. Weliswaar een typische Tony Joe White plaat, de zoektocht naar de essentie legt meer dan ooit de connectie met de blueswortels bloot.