Zelf heb ik Tommy Emmanuel jaren terug eens zien optreden in de Middelburgse Stadsschouwburg. Tout musicerend Zeeland was komen opdagen en dat was niet voor niks. Wat deze gitarist uit zijn oude staalsnarige Maton countrygitaar weet te toveren grenst aan het onwaarschijnlijke. Of, beter gezegd, het is gewoon buitenaards goed. Na afloop waren we allemaal wat stilletjes.

De Australiër heeft bovendien een apart gevoel voor humor, wat tijdens zijn concerten tot uiting komt. Hij heeft al zeker twintig albums gemaakt en werkte samen met Eric Clapton, Stevie Wonder, Tina Turner, John Denver en vele anderen. Emmanuel begon al op zijn vierde met gitaar spelen en dat betaalt zich uit. Hij is meermaals uitgeroepen tot beste akoestische gitarist ter wereld.

Tja, hoe recenseer je een briljant gespeeld instrumentaal album? Blood Brother en El Vaquero ademen Iberische sferen, terwijl veel andere nummers weer van folk, jazz, ragtime en latin-invloeden aan elkaar hangen. Het klinkt alsof Emmanuel het allemaal zo uit zijn mauw schudt en ik ben bang dat dat ook zo is. Sferen, ritmes en melodieën buitelen over elkaar heen. Het verzinnen van passende songtitels zal hem misschien nog de meeste hoofdbrekens hebben gekost. Enig nadeel is misschien dat de vele tracks zodanig betoverend klinken en zo vloeiend in elkaar over gaan dat je een bepaalde titel niet zo snel terug vindt.

Deze man knoopt genres en speelstijlen aan elkaar op een dermate briljante manier, dat ik alleen maar voor een wettelijk verbod kan pleiten.