In de jaren negentig trok Tom Freund de aandacht als bassist bij The Silos, de in beperkte cultkringen geapprecieerde rootsband uit Austin. In ’98 verhuisde hij naar het zonnige Californië, vanuit Venice stuurde hij hetzelfde jaar met North American Long Weekend , een eerste langspeler onder eigen naam de wereld in, Ben Harper was nauw betrokken bij de opnamesessies. Sindsdien pendelt Freund tussen eigen projecten en samenwerkingsverbonden met Mandy Moore en Graham Parker, die hem als een van de betere songwriters beschouwd. Onlangs dook Freund nog op aan de zijde van Parker in This Is 40, een film van Jude Apatow.

In de openingstrack Angel Eyes uit Freund zijn genegenheid voor L.A. in een warme ode, de harmoniezang is van oude vriend Ben Harper. De lapsteel wordt door Ben Peeler bespeeld en de percussie is in goede handen bij Michael Jerome. Freund levert meestal de baspartijen maar tokkelt eveneens voortreffelijk op piano, ukelel en de gitaren, daarbij sporadisch geholpen door David Immerglück van Counting Crows, zoals duidelijk hoorbaar in Lemme Be Who I Wanna Be. Freund schakelt moeiteloos over van haarscherpe observaties van meer recente gebeurtenissen naar melancholische terugblikken van onbezorgde jeugdjaren. Happy Days Lunch Box op een wolk van strijkers, het wat oudere meer popgetinte Me And Bernice en Mind Of Your Own, de allerlaatste song die in het ouderlijke huis in New York werd gecomponeerd, zijn daar perfecte illustraties van.

Weekend Guy kwam tot stand in samenwerking met  Brent Dennen die overigens op de achtergrond zingt. De sirenenzang die je trommelvliezen streelt in Next Time Around is van Serena Ryder afkomstig. Meestal wordt de begeleiding van de melodieuze nummers relatief sober gehouden met spaarzame accenten van pedalsteel of strijkinstrumenten, in Same Old Shit Different Day duiken even mariachitrompetjes op. Het dromerige Sugar Pie sluit dit prachtige gevarieerde plaatje af in verstilde schoonheid.