Met het vorige werkstuk Afterlife toonde de in Noord Carolina gestrande Tokyo Rosenthal dat hij  bij de betere storytellers behoort en ook nu weet  hij met oerdegelijk troubadourswerk te overtuigen zoals het door fiddle aangedreven Hundred Mile Man. In de titelsong heeft hij het over het rondtrekkend bestaan van de zanger met gitaar. Die roadsong  is opgebouwd met prachtige fingerpicking akkoorden waarin flarden van The Byrds’ So you Want To Be A Rock’n Roll Star echoën en door wonderlijke dobro vergezeld worden. Evenmin als de minstreel uit vervlogen tijden laat Rosenthal de actuele politieke gebeurtenissen niet links liggen.

In het op een vrolijk kabbelend Tex Mex deuntje Now I Believe There’s A Devil huist een beduidend minder vrolijke boodschap voor de landgenoten van de songwriter, dat niet toevallig gedeeltelijk in het Spaans gedebiteerd wordt. De oorzaak van de nachtmerrie van onzekerheid waarin niet alleen Rosenthals Mexicaanse vrienden zijn belandt komt aan bod. Een bekommernis die eerder a leefde, we krijgen nog een herwerkte, aan de actuele politieke ontwikkelingen in het Trump tijdperk gelinkte versie van The Immigrant dat nu als The Immigrant Revisited wordt opgevoerd en het studiogedeelte afsluit.

Het tweede gedeelte schetst accuraat hoe  het er op een concert van Tokyo Rosenthal  aan toe gaat. Een opzwepend soepel rockende Little Poetry Girl en het door mandolineman Richard Chamberlain ondersteunde There Is No Perfect Love of het fiddle epos met Kieron O’Mally Love Won Out. Een trio oudere songs die geenszins uit de toon vallen bij de bluegrass-interpretatie met The Sap Boilers van Merle Haggards Mama Tried. Prima visitekaartje voor de komende tournee.