Bart de Win resideerde zo’n vijftien jaar als toetsenman bij de Vaste Mannen, de begeleidingsband van Gerard van Maasakkers en werd ook wel eens in jazzkringen gesignaleerd. Een ontmoeting met zangeres Arianne Knegt resulteerde in een verhouding die in 2007 met een huwelijk werd bezegeld. Aangemoedigd door zijn vrouw  focust de Win zich op eigen werk en dat resulteerde in 2009 in een eerste solo album, ook op de opvolgers duiken telkens duetten met Arianne op. Zo kwam het sterker op country  en Americana gefocuste samenwerkingsproject Tip Jar tot stand.

Het duo is ondertussen aan de vierde langspeler toe. Onward komt, evenals de voorganger Gemstone Road in Austin tot stand. In de  Jumping Dog Studio van Ron Flynt verzamelt zich plaatselijke muzikaal talent uit het entourage van Walt Wilkins, die vult sporadisch de fijne snaarinterventies van Harry Hendriks aan. Dat is meteen hoorbaar in het door fiddle aangedreven Feed The Fire. De door de Win aangeleverde songs werden geïnspireerd door de ups en onvermijdelijke downs in een langdurige relatie. Uit vroegere relaties heeft het duo zeven kinderen en die verlaten nu stilaan een voor een het huiselijke nest, dat bezingt Arianne in One By One een mooie pianoballade, in andere songs kom het ongenadig tikken van de tijd maar ook hun wederzijdse liefde voor elkaar aan bod.

Het leven raast in ijltempo voorbij en onderweg vallen geliefden en kennissen weg, recent werden ook Arianne en de Win daarmee geconfronteerd en dat inspireerde het samen gecomponeerde Keep On Rolling op warme Hammondtonen kronkelende countrysoul. Sleepless Nights situeert zich eveneens in dat aangename muzikale steegje, het is een doorleefde ode aan  de Wins betreurde  kompaan bij de Vaste Mannen, bassist Rinus Raaijmakers.

Er zijn ook verhalen die onderweg werden opgevangen, tijdens een van zijn omzwervingen in de VS kwam Bart in contact met een jonge Texaan die hem vertelde over de dancehall, zo’n houten gebouw, waar hij zijn toekomstige vrouw ontmoette. Het geëmotioneerd relaas over die ontmoeting wordt in At the Dance verwerkt, zo’n onweerstaanbare country tearjerker ondersteund door melancholische accordeontonen en de pedalsteel van Lloyd Maines. Het zijn helaas minder romantische gebeurtenissen die de huidige tijdsgeest domineren. Back to the Barracks refereert naar de toenemende onverdraagzaamheid en leunt eveneens op sfeervolle accordeon en de fraaie harmoniezang die onveranderlijk in een dozijn meeslepende verfijnde Americana tracks opduiken.