Originaliteit en koppig vasthouden aan je eigen koers lijken wel een aangeboren eigenschappen van Belgische muzikanten. Combineer dat met muzikaal vakmanschap en je begrijpt waarom de Belgen het zo goed doen in binnen- en buitenland. De in Gent woonachtige Tiny Legs Tim –in het dagelijks leven Tim de Graeve – timmert sedert een aantal jaren aan de weg met uitgebeende, maar met enorme gedrevenheid, vakmanschap en overtuiging gebrachte Deltablues, in de stijl van de vooroorlogse grootmeesters van het genre.

Tim de Graeve (35), geboren in het glooiende West-Vlaamse Heuvelland nabij de Franse grens, geeft zijn rootsmuziek wel een stevige eigen draai. Als jongen speelde hij al op de oude akoestische gitaar van zijn grootvader en volgde hij klassieke gitaarlessen aan de muziekacademie in Poperinge. Tegelijkertijd ontwikkelde hij een voorliefde voor de rudimentaire stijl van oude bluesmannen zoals John Lee Hooker, Bukka White en uiteraard Robert Johnson.

Zoals zoveel West-Vlamingen trok hij naar Gent om daar te gaan studeren, toen hij ernstige gezondheidsproblemen kreeg. Na een reeks zware operaties herstelde hij en besloot hij zich geheel op zijn eigen muziek te werpen. Het blijkt een goede keuze. Inmiddels is de tenger gebouwde Tiny Legs Tim uitgegroeid tot een van de grote namen van de nieuwe Belgische bluesscene. Samen met wapenbroeder Lightnin’ Guy is hij nu een belangrijke gangmaker in het levendige Gentse bluescircuit.

De afgelopen jaren bracht Tiny Legs Tim al singles, EP’s en een volwaardig album One Man Blues uit (te beluisteren via zijn website). Nu ligt hier zijn tweede volwaardige album ‘TLT’. Of hij zijn ziel net als Robert Johnson aan den duvel heeft verpatst op een van de verlaten West-Vlaams kruispunten is een vraag die hij alleen zelf kan beantwoorden, maar zijn werk klinkt wederom virtuoos, authentiek en overtuigend. De Graeve zet veelal persoonlijk getinte teksten op aloude blues thema’s en bakt er zo weer zijn eigen brood van. Hij blinkt uit op de slide-gitaar en tovert gemene, spookachtige geluiden tevoorschijn, maar ook qua akoestische fingerpicking (Can’t Let Go, Standing On The Sideline ) kan hij meetellen. De elektrische gitaren zijn evenmin vergeten, (One Of These Days en Pressure).

De Graeve benadrukt dat alle nummers omwille van het organische geluid live en direct zijn opgenomen. Het leeuwendeel speelde hij zelf in, soms mee stampend met het ritme en spaarzaam begeleid door Mario Vermandel (double bass) en Erik Heirman (drums). Mooi is om te horen hoe hij zijn stem en gitaaraccenten samen laat klinken, om ritme en melodie extra aan te zetten zoals veel oude blues mannen dat ook deden.

Dat Tiny Legs Tim’s zegetocht nog lang moge voortduren. Deze zomer mag hij op de donderdagavond het beroemde Dranouter folkfestival openen, op een steenworp afstand van zijn eigen geboortegrond. ‘Nooit sant in eigen land’, zoals de Vlamingen graag zeggen, dat gaat hier dus ook niet meer op.