Het belangrijke tweede album van de uit Hoorn afkomstige singer-songwriter Tim Knol bewijst wat we al hoopten: Tim Knol is bezig een imposant songschrijver te worden.

Nog maar 16 maanden geleden verraste de jonge singer-songwriter met zijn gelijknamige debuutalbum. Het lovend ontvangen album werd met een zegetocht langs de clubs en festivals een zeer groot succes. Natuurlijk kwam dat succes niet alleen op conto van Knol te staan maar zeker ook van zijn band met daarin oud Daryll Ann gitarist/songschrijver Anne Soldaat. Juist in de handen van zijn band werden Knol’s songs alleen maar beter.

Waar het eerste album vooral  Tim Knol met goede begeleiders was, is op Days een echte band te horen. Dat maakt het album vanaf de eerste song gelijk al een stuk rijker dan het debuut. Schijnbaar moeiteloos heeft de nog maar 21 jarige Knol een prachtige reeks nieuwe topsongs geschreven die tegelijkertijd ook een meer eigen geluid laten horen. Natuurlijk ligt de manier van songs schrijven geworteld in de jaren 60 en 70 maar als alternatieve rockhelden Wilco daar briljant mee wegkomen waarom Knol en band dan niet? Het is daarnaast prettig om te horen dat de band ook durft te rocken en zich daarmee in sound naast de 70er jaren Stones plaatsen. Ook Britpop is van grote invloed op de sound van het tweede album geweest.

Days is daarmee een rijk tweede album geworden. Van catchy openingssong en eerste single Gonna Get There tot aan de mooie titeltrack en sfeervolle afsluiter A Simple Man. Daartussen vinden we dan nog topsongs als Shallow Water en 1966, songs die ook zomaar eens, grote radiohits kunnen worden. Maar juist ook in tracks als Do You Leave The Light On? en Years weet Knol knap te overtuigen. Vrijwel elke compositie is beter als op het debuut, de arrangementen zijn rijker geschakeerd en Knol en band klinken hechter. Ook heeft Knol’s stem, door de vele optredens, meer expressie en kracht gekregen. Niet alleen de songs van Knol maar zeker ook de ideale samensmelting van Soldaat’s briljante gitaarwerk en de klanken van (oud Johan) toetsenman Matthijs van Duijvenbode maakt het album tot een van de meest opvallende en sterke Nederlandse albums in heel lange tijd.