Theo Sieben
Delphinidin
Theo Sieben is een begaafd klassiek geschoold gitarist uit de Brabantse Peel, in Amsterdam werd hij sessiemuzikant. We leerden hem kennen op concerten van Henny Vrienten en Paulusma, hij was ook actief als componist van soundtracks voor film en theater.
De afgelopen jaren komt hij met zijn eigen als singer-songwriters oeuvre op de voorgrond, het uit 2011 daterende folkgetinte Untill Grass kreeg een jaar later een opvolger met Invite To Dance, Siebens persoonlijke interpretatie van dansbaar spul zonder de obligate drums of percussie.
Zijn derde werkstuk is een zoektocht naar de blues op. Een dozijn songs werd verzameld onder de noemer Delphinidin, dat is het natuurlijke pigment en anti oxidant dat voor de specifieke blauwe kleur in bloemen of de rode tint van rode wijn verantwoordelijk is. Sieben startte de studiosessies in 2014 op. Ondertussen toerde hij als gitarist met Vrienten en Ellen ten Damme en werd vader van een zoon, een gebeurtenis die ongetwijfeld een impact heeft op zijn muzikale output.
Het werd dus even wachten maar geduld wordt beloond. Na een fijne instrumentale intro doemt de titelsong op. Delphinindin (She Loves 13’s) is een fijne poëtische song waarin Siebens National Steel 0 en Gibson ES-125 zich met Franse hoorns en een brassectie vermeit. Get Yer Ticket is ietwat jachtige countryblues. De National Style O gitaar, het instrument van de bluespioniers, is hier het belangrijkste instrument maar Sieben overtuigt eveneens met zijn geïnspireerde voordracht die niet zelden intrigerende verhalen deponeert. The Killing Of Dimebag vertelt de moord op Pantera gitarist Dimebag Darrell. De sobere blues van Sieben kleurt meestal binnen de door de country bluespioniers van het Zuiden uitgezette krijtlijnen (Sewing Machine Blues , Make A Joyful Noise).
Met een identieke bevlogenheid en overtuiging worden de gospelroots opgezocht in de ruimere, met blazers, georkestreerde passages zoals Jesus Is A Mighty Good Leader. Er is een wat frivoler uitstapje naar New Orleans of nog wat verder zoals in het sprankelende naar de Caraïben lonkende Bumpy Road Blues. In het afsluitende nummer (My Personal) Immigration Blues horen we ijle gehuil van een eenzame wolf die beseft nooit meer in de geborgen gemeenschap waar hij opgroeide te aarden. Persoonlijke ontboezemingen van een geïnspireerde muzikant en vocalist in een authentieke blues benadering.