Tussen de onophoudelijke stroom van releases gaat wel eens iets verloren. In het geval van Thea Hopkins zou dat onvergeeflijk zijn. Het recente epeetje van The Hopkins is dan ook een te koesteren pareltje  van een in alsnog te beperkte kring bekende zangeres uit Boston. Als het hoogbejaarde  folktrio Peter Paul & Mary zich in 2004 over het uit haar eerste langspeler Birds Of Mystery geplukte Jesus Is On The Wire ontfermt, genereert dat enige erkenning voor de zangeres die weerom overtuigt met sobere, verhalende folk in zes episodes van een fijne muzikale trip

Na de zwoele, poëtische ballade Love Come Down zijn weerom de door jazzman Tom Halter van Either Orchestra geblazen gedempte trompettonen van de partij. In combinatie met de geïnspireerde picking en harmoniezang van Noel Paul Stookey van Peter Paul & Mary verantwoordelijk voor de mistroostige sfeer The Ghost of Emmett Till. Het schokkende relaas van de brutale en onbestrafte lynchpartij in Mississippi van een onschuldige zwarte tiener wordt door Hopkins 63 jaar later naar het hedendaagse Amerika, waarin nog altijd racistische reflexen woekeren, getransformeerd. “You can get away with murder in this country still if the boy looks like Emmett Till”.

We blijven in het Diepe Zuiden met Mississippi River, Mississippi Town. Thea plukt aan de banjosnaren en met de krassende e-bow klanken van Dave Minehan(The Neighborhoods) wordt een dreigende sfeer gecreëerd die refereert naar de vernietigende natuurkracht van de wassende, machtige stroom.

Almost Upon a Time is een(h)eerlijke, dromerige ballade, de zangeres laat haar gevoelens de vrije loop op fraaie pianoklanken en weerom dat fluisterde trompetje. Sprankelende percussie en de viool van Mimi Rabson (The Really Esotheric Sring Quartet) ondersteunen een ander persoonlijk en familiaal thema. Tamson Weeks brengt het verhaal van een Hopkins tante die enkele generaties geleden actief was als medicijnvrouw in de Aquinnah Wampanoag Indianen stam.

Met zo’n voorgeschiedenis is het verleidelijk, om naar bekende voorgangers uit de folkwereld te verwijzen. Thea Hopkins streeft evenals die illustere dames naar perfectie met  expressieve zang en haar persoonlijk geïnspireerde songwerk, zoals het afsluitende wiegeliedje Until Then nog eens fijntjes aantoont. Het verklaart bovendien het tot dusver eerder beperkt repertoire, twee langspelers en evenveel epeetjes. Love Come Down, een ‘klein’ folk schijfje dat met zes nummers op nauwelijks twintig minuten afklokt maar van een zeldzame grandeur getuigt.