Als een band ‘de nieuwe Jayhawks uit Schotland’ wordt genoemd, dan is de aandacht direct gevestigd. Die Amerikaanse band uit Minneapolis staat namelijk nog altijd hoog in de lijst van briljante americana. En dus werd snel geluisterd naar het album van deze nieuwe Schotse belofte. Met alle respect voor de bedenker van de vergelijking (want hoe vaak kom ik niet zelf met voor anderen wellicht rare vergelijkingen), The Jayhawks is zeker niet de eerste naam die opkomt.

Toch heerst volop vrolijkheid: die vergelijking heeft er namelijk wel toe geleid, dat dat abum Westerner van The Wynntown Marshals nu in de speler zit en daar voorlopig blijft. Dat zou iedereen die van americana houdt eens moeten doen. Het is namelijk een prachtschijf!

Het grote verschil met The Jayhawks zit ‘m vooral in de zang: de stem van Keith Benzie is veel rauwer, ongepolijster dan die van Marc Olson of Gary Louris. Ook kennen de nummers op Westerner niet die samenzang die The Jayhawks zo kenmerkt (naast dat typerende Gibson SG gitaargeluid).

Toch doet dit dus niets af aan de muziek van The Wynntown Marshals. Sterker nog, het spreekt voor de band, dat ze een eigen geluid hebben. Dat geluid is wel americana, waarbij ze een hele goede mix maken van country en rock.

Het album telt elf nummers: tien eigen nummers, één cover. Dat is Ballad Of Jayne van LA Guns. Prettig is de afwisseling in tempo: het album begint met twee lekkere countryrockers (You Can Have My Heart en eerdergenoemde cover), gevolgd door de lieflijke countrytrack Snowflake (met prachtige countrygitaarloopjes).

Ook gevoeligheid is de heren (gelukkig) niet vreemd, zo blijkt als vervolgens de prachtige ballad Thunder In The Valley inzet. Het instrumentale El Prado sluit daar perfect op aan.

Voordat je genoeg kunt krijgen van de ballads trakteert de band je al op countryrocker 48 Hours (met de mooie relativerende tekst “48 hours is just two days of my life”). Trouwens, ja het moet gezegd worden, hier doet de gitaar toch af en toe wat denken aan The Jayhawks!

Gil is geen uptempotrack, maar heeft wel een heftigheid. Dat komt omdat vanuit een rustig couplet wordt toegewerkt naar een indrukwekkend refrein, vol intensiteit. Mooi is ook de pedalsteel gitaar in dit nummer. Toch moet wel even het hoesje gepakt worden. Dit was toch een Schotse band? Wat een top americana!

Even indrukwekkend is de volgende ballad, het nummer All That I Want. Het indrukwekkende zit ’m hier vooral in de prachtige apotheose in de vorm van een gitaarsolo van 1,5 minuut. Mocht je daarvan willen nazwijmelen, dat is geen optie hoor; de ronduit heerlijk countrytrack Nelly zet namelijk al in, een nummer waar opnieuw de pedalsteel gitaar een belangrijke (en mooie) rol heeft. De volgende track, Divine Compassion, gaat juist (of moeten we zeggen ‘zelfs’?) meer richting de country noir. De band eindigt Westerner zoals het begon, met een countryrocker. Dat is Two’s Company, waarbij de klemtoon meer ligt op rock.

Ten opzichte van elkaar verschillen de songs erg in lengte (van 2’13” tot 7’18”). Toch, wat opvalt is dat ze individueel wel allemaal goede lengtes hebben. Nummers worden niet kunstmatig opgelengd met een extra solo of gepiel in de marge. Nee, ieder nummer heeft een duidelijke kop en staart, is ‘af’ zoals het is. Dat is een groot compliment voor The Wynntown Marshals en zou een voorbeeld moeten zijn voor veel andere bands!

The Wynntown Marshals klinken zo Schots als een Tuvaanse keelzang. Totaal niet dus. Nee, dit is americana, zoals americana bedoeld is. Als je dan bedenkt, dat dit ‘nog maar’ het debuutalbum is van de band, dan belooft dat dus heel veel goeds voor de toekomst. Heerlijk!

Update!

Eind april zijn The Wynntown Marshals in Nederland. Naast vier concerten gaat de band ook een ‘Twee Meter Sessie’ opnemen. Hier de gegevens voor de concerten:
28-04: Q-Bus, Leiden
29-04: PeTiCantus, Hoorn
30-04: Burgerweeshuis, Deventer (Koninginnedag Festival)
01-05: Nix Club, Enschede