Dat in de Schotse laaglanden ook zeer goede americana gemaakt wordt, dat lieten The Wynntown Marshals op hun vorige album Westerner al horen. Deze schijf kreeg niet alleen op WiM een lovende recensie, ook veel andere muziekjournalisten werden erg enthousiast van de muziek van de band uit Edinburgh. Zo’n debuut schept natuurlijk verwachtingen waar het gaat om opvolger. Om het maar meteen te verklappen: The Long Haul is zeker een goed album, maar overstijgt niet de kwaliteit van Westerner.

Het lijkt erop dat de band, overdonderd door het succes van Westerner, wat krampachtig op zoek is gegaan naar een geluid om dat vorige succes te overtreffen. En dat de heren daarbij uit het oog zijn verloren wat ze het beste kunnen: americana maken. Zo hoor je nu bijvoorbeeld veel meer orgel, piano en zelfs strijkers. Daarmee en ook door de arrangementen gaat het geluid wat meer náár de pop en wat meer ván de americana. Jammer, want de heren zijn nou juist zo goed in het maken van die muziek. Nu lijkt het erop dat ze een nieuwe stijl moeten ontdekken, die niet helemaal bij ze past.

Verder, hoe mooi de nummers ook zijn, soms komen ze wat staccato over, lijkt het alsof de melodieuze lijn die de muziek zou moeten hebben telkens onderbroken wordt. Wellicht zou dat met een andere mix al grotendeels verholpen kunnen zijn, door bijvoorbeeld een andere balans in de ritmesectie. Zo had de bas best wat meer naar voren mogen komen.

Ondanks dat het geluid wat meer richting pop gaat, is de vergelijking met The Jayhawks die door veel recensenten werd gemaakt bij Westener nu veel meer te rechtvaardigen. Zo hoor je op The Long Haul veel meer achtergrond- en samenzang (op het nummer Change Of Heart met zangeres Diane Christiansen). Verder begint Low Country Comedown op een typische Jayhawks-manier en heeft een soortgelijke gitaarsound. In Clashing (Like The Reds) komt een mondharmonica voorbij die ook maar zo van de heren uit Minneapolis had kunnen zijn. En dat klinkt toch wel erg lekker hoor!

Mochten de eerdere kritiekpunten dus de indruk wekken dat je niet hoeft te luisteren naar dit nieuwe album, dat is zeker niet de bedoeling. Ze zeggen vooral iets over de klasse van de voorganger. Zoals al gesteld, dat niveau wordt niet gehaald, maar toch hoor je op The Long Haul lekker in het gehoor liggende nummers, die goed gedragen worden door de stem van Keith Benzie. Countryrock die gehoord mag worden!