Weer een nieuw groepje dachten we bij dit titelloze schijfje. Bij nader inzien betreft het hier het solodebuut van Ward Richmond die zijn voornaam gebruikte. Wel van meteen duidelijk zijn de afkomst en invloeden van deze muzikant. De in Dallas residerende muzikant verdiende zijn sporen als bassist bij  Slick 57 en Boys Named Sue, een van de betere countrybands van de Texaanse stad waarin Ward nog steeds bassnaren beroert.

De Texaanse roots worden geenszins verloochent en vermengt met country enelementen uit andere regio wat levendige, bij momenten stevig rockende altcountry  en cowpunk oplevert maar daarbij eveneens op de honky tonk traditie verder bouwt.

Deny Deny Deny, zijn de waarschuwende woorden van een bezorgde moeder over een letterlijk met vuur spelende zoon. Een verhaal dat hier passeert op een koortsige ritmiek die associaties oproept  met de authentieke Bakersfield sound die destijds het klankdecor vormde van de honky tonks in Californië. Ondersteund door een gospelkoortje worden in County Line drank drugs en andere praktijken resoluut afgezworen om wellicht bij aankomst in een ander district de schade in te halen.

Een gloedvolle blazerssectie en rockend gitaartje drijven het tempo regelmatig op zoals in Little Darlin en het parlando in Our Town, een ode aan het thuisfront.  Livin’ in The EDT is een wat wrangere terugblik  maar  resulteert wel knap twangende billy op.  East Dallas blijkt al bij al toch niet zo’n slechte pleisterplaats.  “LA is no place for a poor boy like me” horen we in Salvation waarin Ward zowat alle mogelijke staten doorkruist, niet  altijd op legitieme wijze en drankmisbruik wat telkens problemen met de arm der wet oplevert.

Ward Richmond laadt dan maar snel wat bagage, de gitaar van pa en wat reisgeld in de truck en neemt de vlucht naar andere oorden. 50 Bucks, een duet met Madison King en flitsend snarenwerk huist in het steegje dat destijds door Jason & The Scorchers onveilig gemaakt werd. Nog leuker wordt het als een heldere vrouwenstem de wat nasale zang flankeert in enkele nummers.  Met de treurige afsluiter Dark Clouds zitten  terug in thuishaven in het oosten van Dallas. Een gebied dat meteen op de kaart van muziekland gezet wordt naast Austin en Nashville met dit schijfje.