Bijna niets is zo mooi als de hemelse samenzang van de zussen Rachel en Becky Unthank. Het nieuwe album van The Unthanks, getiteld Mount The Air, etaleert dat weer in volle glorie.

Het is alweer vier jaar geleden dat Lost verscheen, het laatste officiële album van The Unthanks, de band rond de zussen Unthank. Natuurlijk was er nog wel de Diversions-trilogie. Drie albums waarop de band eerst een ode aan Robert Wyatt bracht, vervolgens prachtig met het songbook van Antony & The Johnsons aan de haal ging en er ook een album vol vurige brass werd uitgebracht. Met Mount The Air hebben ze echter weer een echt Unthanks-album gemaakt. Deze keer volledig opgenomen in de eigen studio in Northumberland en, ondanks de belangstelling van zo ongeveer elk belangrijk platenlabel, geheel op eigen kracht, op hun eigen RabbleRouser uitgebracht.

Mount The Air is het logische vervolg op Lost en heeft wederom die prachtig verstilde sfeer vol prachtige instrumentatie en arrangementen, zoals we die zo goed van de band kennen. Belangrijker dan ooit is op Mount The Air de rol van Rachels man, Adrian McNally, niet alleen als multi-instrumentalist maar ook als prominent songwriter. Hij is als producer ook verantwoordelijk voor de verfijnde sound. De sound en sfeer die Mount The Air kenmerkt refereert meer dan ooit aan jazz, zowel in ritmegebruik als arrangementen, maar vergeet nooit de folkinvloeden prominent te houden. De lang uitgesponnen titelsong, waarmee het album opent is daarvan gelijk een geweldig voorbeeld. De vocalen van Rachel (met later ook Becky erbij), de fraaie pianopartij, de strijkers en het prachtige, trompetspel van Tom Arthurs, bouwen naar een magnifieke finale.

De composities, zoals altijd een vermenging van traditionals en eigen werk, zijn allen van uitzonderlijke klasse. Het spel van de muzikanten en de zang van de zussen is zo mooi als je maar kunt krijgen. Opvallend hoe de combinatie van folk en jazz, zo vaak saai en voorspelbaar uitgevoerd, hier zo uitstekend werkt. Gedreven door de melancholieke melodieën en de donkere teksten (‘No Mother, I Have No Mother’ in het prachtige Foundling dat verhaalt over verdreven kinderen en ‘A Single Heart in a Single Bed/ It’s not Enough’ uit het prachtige Hawthorn, met een fraaie tekst van de Britse poëet Charles Causley, spreken wat dat aangaat boekdelen) ontstaat een album van uitzonderlijke klasse.

Juist omdat de composities vaak een basis in piano hebben en niet in gitaar lijkt de folk soms wat verder weg. Maar de songstructuren zijn wel degelijk folk en de hemelse zang van de zussen al helemaal. De arrangementen sluiten daar naadloos op aan. Of het nu strijkers, een trompet of een viool of fiddle zijn, in elke song valt elk instrument volledig op zijn plek. Of dat nu een groovy track als Flutter of een ingetogen compositie als Magpie, waarin de instrumenten vrijwel helemaal zijn weggevallen en de harmonieën van de zussen Unthank indrukwekkender dan ooit klinken, is.

Mount The Air is een magistraal album dat alle aandacht verdient.