Blues en bluesrock vormen een genre dat vaak lijkt stil te staan. Ellenlange gitaarsolo’s, steeds dezelfde thema’s, te gelikt en voorspelbaar en soms mager songmateriaal. Toch gebeurt er echt genoeg op dit vlak. Dit vijfde album van The Reverend Shawn Amos is een mooi voorbeeld. Zijn muziek wringt en swingt lekker rauw en de songs staan als een huis, mede dankzij zijn gave rauwe vocalen. In zijn blues hoor je Afrika en persoonlijk heb ik dat graag. Zelfs de wereldberoemde Blind Boys of Alabama komen langs op dit album, in de prachtige opener Days Of Depression.

De donkere, in Los Angeles wonende Amerikaan The Reverend Shawn Amos is met zijn keurige pak, hoedje en knalgele schoenen een opvallende verschijning. Zijn biografie is opmerkelijk. Shawn Ellis Amos staat te boek als platenproducer, blueszanger en ondernemer in de digitale marketing. Hij produceerde voor niemand minder dan Quincy Jones een carrièreoverzicht. Hij is de jongste (48) zoon van Wally Amos, oprichter van het Famous Amos chocoladechips. Maar een gemakkelijk leven had hij niet. Zijn moeder pleegde zelfmoord in 2003, na een jarenlange worsteling met een ernstige psychische aandoening.

Amos wordt bijgestaan door een keur aan klasse-muzikanten, die niet alleen enorm kunnen swingen en grooven, maar ook precies weten wanneer ze een stapje terug moeten doen of naar voren moet zetten. Souldiva Missy Andersen draagt ook een steentje bij. Veel nummers kennen listige ritmes (Joliet Bound), met lekker vuile (slide-)gitaren en bluesharpsolo’s. Met een waarschuwing: ‘Yeah they call me the outlaw, I was born to rase hell’ laat hij in ‘The Outlaw’ geen misverstanden bestaan over zijn intenties. Ook Will You Be Mine is echt klassieke elektrische countryblues, dat herinnert aan Muddy Waters, Howlin’ Wolf en zelfs Led Zeppelin’s bewerkingen van oude blues songs. Bright Lights, Big City is een Jimmy Reed-cover, met dat typische luie Reed-ritme (denk aan Honest I Do, Big Boss Man en het beroemde Baby What you want Me To Do). Put Together begint lekker funkend en wordt dan overgenomen door fuzzgitaar, orgel en blazers. The Last Day I’m Loving You is een schitterende, ingetogen, maar gospelachtige afsluiter. Meer moet dat niet zijn.

Wat te zeggen? Een prachtig album dat mij geen moment verveelde. Ik draaide het zelfs twee maal achter elkaar en luisterde verschillende nummers nog eens terug.