Dit is alweer de tweede plaat van de uit Eindhoven afkomstige The Mighty-Ya-Ya die bestaat uit Louis van Empel – zang en gitaar, Aart van der Wulp – harmonica, Harmen de Bresser – bas en zang en Gabriël Peeters – drums. En deze schijf blijkt alweer heftiger dan de voorganger.

Waar hebben we hier mee te maken? Een klein onderzoekje leert dat dit genre te beschouwen is als Stonerblues of meer John Lee Hooker meets The Queens of The Stoneage? Heftig klinkende gitaren, vette bluesharp en bonkende drums en dat met een swing die er niet om liegt!

Bij de eerste tonen die ik hoor lijkt het erop of de Mighty Ya-Ya-machine opgestart wordt. Vervolgens gaat het los in de eerste song Prosodick, de eerste van twaalf eigen gecomponeerde songs die als een denderende trein uit mijn speakers knallen!

Dit is een heerlijk stampende plaat die een goede cross-over is van de bluesrock naar de meer intensere rootsy bluesstijl. Dit horen we bijvoorbeeld terug bij Come On dat me doet denken aan The Levee Breaks van Led Zeppelin IV. De track Razzmatazz zorgt ervoor dat je je zo’n beetje tussen een Noord-Amerikaanse indianenstam waant door natuurlijk het bekende opzwepende ritme. Matter of Love, de laatste track van deze plaat, is gelijk ook de meest bijzondere vanwege het koortje dat een Super Sister-achtige sfeertje geeft.

De nummers staan stuk voor stuk als een huis door de vette riffs die vooral ruimte laten voor de zang en de bluesharp waardoor de nummers blijven ademen. De vette bas en bonkende drums zorgen voor een uiterst smeuïge ondersteuning. Het enige kritiekpuntje dat ik zou kunnen verzinnen is dat alle nummers wel een beetje dezelfde feel hebben. Ondanks dat blijft het een feestje om hier naar te luisteren. Aansprekend is ook de realistische live-feel van deze plaat die geproduceerd is door bandlid Gabriël Peeters.

De Nederlandse bluesscene heeft momenteel veel moois te bieden en The Mighty-Ya-Ya hoort hier zeker bij.