Een Juke Joint is een door Afro-Amerikanen, niet zelden clandestien, opgezette drankgelegenheid waar tot  de eerste helft van de twintigste eeuw zwarte blueslui  een drank- en danslustig publiek  entertainden met boogie en blues. Naast Barrelhouse ontleende het Zeeuwse combo The Juke Joints hun naam aan deze vaak beruchte tenten.

Ik zag ze ooit spelen in een ontmantelde radiatorenfabriek, een jeugdclub, bruine kroeg. Naast een vaste stek op het festival in hun thuishaven Kwadendamme bezochten The Juke Joints de podia van zowat alle Nederlandse en Belgisch bluesfestivals evenals de grote en middelgrote events in Europa en zelfs in de VS. In de muzikale  bakermat zochten ze  hun roots op in Memphis en Chicago.

35 jaar zijn The Juke Joints ondertussen ’on the road’ en dat werd eind vorig jaar op passende wijze gevierd in een afgeladen De Piek in Vlissingen met een stomend concertje. De Zeeuwse bluesrockers vormen ondertussen een hecht opererend team. Vanachter zijn drumkit  stuurt zanger Peter Kempe zijn hardwerkende kompanen door een stevig rockend op boogie en blues geënt repertoire. Kempe is niet bepaald de meest getalenteerde zanger, de combinatie met energiek drumwerk is niet evident, maar de tomeloze inzet in combinatie met  bijdragen van gitarist  Michel Staat en de solide basbeat van Derk Kopershoek maken veel goed.

De verrichtingen van harmonicaman Sonnyboy vd Broeck vormen al van in de beginperiode een  bepalend onderdeel van de Juke Jointssound. Een stevige intro met eigen werk vormt een aanloop naar het van Paul Butterfield bekende Born In Chicago, die ritmische harpscheuten op een strak rockende ondergrond herinneren sterk aan die andere ‘bad boys of the blues’, The Nighthawks. Die worden overigens met een flitsende interpretatie van Backstabbin’ Woman bedacht.

De grote muzikale held van Kempe blijft Rory Gallagher, tijdens de interpretatie van Bullfrog Blues tokkelt Peter driftig op de mandoline.  Voor Out On The Western Plain een traditional van Ledbetter die de Ierse gitarist destijds adopteerde wordt de drumkit nog eens aan de kant geschoven en in het naar de zompige  moerasgebieden van Louisiana lonkende Don’t Give It Up omgord Sonnyboy de trekzak en we blijven aan de oevers van de Mississippi met verzengde slides op een drassige boogiebeat in Let It Roll.

De gitarist gaat uitgebreid loos inde lang uitgesponnen instrumentale bluesslijper Nataly Het met  brommende bas ingezette Stax Sound refereert met soulvol ingekleurde snarenlicks en unisono  gedebiteerde harmonicascheuten naar een inspirerend bezoek van The Juke Joints aan Memphis. Vervolgens wordt moeiteloos overgeschakeld op broeierige Chicago blues met puntig snarenwerk.

Deze live-registratie die 35 jaar hard zwoegen bekroond, vormt een uitstekend overzicht van The Juke Joints, het  energieke buitenbeentje in de Nederlandse bluesrock. Op de bijgevoegde DVD kan je  de live-registratie nog eens uitgebreid bekijken.