Enkele maanden voordat zij als The Flatlanders de studio ingingen om hun eerste gezamenlijke album op te nemen, zetten de toen onbekende Jimmie Dale Gilmore, Butch Hancock en Joe Ely in Odessa (Noordwest Texas, en daarmee om de hoek voor alle drie) een sessie op de band, bedoeld om een contract bij Sun Records los te peuteren. Dit lukte, maar de beoogde lp kwam aanvankelijk alleen uit op het nooit echt doorgebroken medium 8-track. De “plaat” was dan ook even snel onvindbaar als de onlangs herontdekte demo van de enige auditie, die in september is uitgebracht onder de titel The Odessa Tapes, vergezeld van een interview op dvd met de terugblikkende veteranen.

Wie puur op de setlist afgaat, vraagt zich misschien af waarom er rond dit materiaal al zoveel heisa is gemaakt. Tweederde ervan is immers te vinden op de sinds 1980 in diverse vinyl- en cd-uitvoeringen verkrijgbare eersteling voor Sun. Is het laaiende enthousiasme in de pers dus slechts een echo van de intensieve publiciteitscampagne? Zeker niet. De interpretaties op The Odessa Tapes hebben een eigen bestaansrecht door de zeldzame combinatie van spontaniteit en beroepsernst. De mannen verkrampen nergens tijdens deze voor hen toch cruciale presentatie, maar ze vervallen ook nooit in de met melig gegiechel gepaard gaande valse starts die op bijna elke demo wel voorkomen. Het kwartet niet eerder verschenen songs behoort – met de nadrukkelijke uitzondering van Hancocks I Think Too Much Of You – weliswaar niet tot het sterkste repertoire van het trio, ze zijn voor de echte fan op zichzelf toch al reden genoeg om zich deze plaat aan te schaffen. De geluidskwaliteit is ook naar huidige maatstaven verbluffend, en de perfectionist die de oorspronkelijke opnamen geschikt heeft gemaakt voor onze oren excuseert zich volstrekt onnodig voor de minimale mankementen die hij niet heeft kunnen wegpoetsen.

The Odessa Tapes zijn door de reclameafdeling van New West onder meer gelanceerd als het begin van de alternatieve country of de oorsprong van de Americana. Dergelijke anachronistische opwaarderingen gaan voorbij aan de intrinsieke klasse van dit album. In de popkritiek is “tijdloos” een veel te gauw gebruikte kwalificatie, maar voor het merendeel van deze cd zou een zuiniger typering niet volstaan. Liedjes van de groepsleden als Dallas, One Road More of You’ve Never Seen Me Cry hadden vandaag geschreven kunnen worden, wat ook geldt voor zulke goed gekozen covers als Rose From The Mountain en The Heart You Left Behind. Instrumentaal onderscheidt Ely zich met subtiel Dobro-werk, en het gehuil van de eenzaamste prairiewolf kan niet tippen aan de snerpende melancholie in Hancocks uithalen op de mondharmonica. Het niet aan enige mode onderhevige karakter van The Odessa Tapes is echter vooral te danken aan de vocale rolverdeling in de band van goed veertig jaar geleden. Ely’s en Hancocks harmonieën zijn van het fijnste kristal, maar Gilmore neemt nog consequent de eerste stem voor zijn rekening, en met zijn nasaal zingende zaag weet hij steeds een heimwee op te roepen dat voor heel het spectrum aan liefhebbers van Amerikaanse plattelandsmuziek het wezen van klassieke country uitmaakt. Die essentie komt hier nog beter tot uiting dan op het “echte” studiodebuut.