Het duivelse trio uit Santa Cruz zweert sinds 2002 bij de formule met twee gitaren, met verve bepoteld door zanger Pete Bernhard en Cooper McBean terwijl Lucia Turina de string bas hanteert. Evenals in het verleden zorgt een gastmuzikant, vor de gelegenheid zit Stefan Amidon aan de drumkit, voor de percussie.

Op Chains Are Broken is de eerste langspeler met origineel materiaal, vijf jaar na Ruin. Op de opvolger van de fijne coverplaat Redemption & Ruin worden we weerom geconfronteerd met de verhalen van Bernhard die andermaal getuigen van de voorliefde van de songleverancier voor kortverhalen. Die ontvouwen zich in een voor The Devil Makes Three opmerkelijk toegankelijke, meer gesofisticeerde sound.

Dat is ongetwijfeld de verdienste van de inbreng van Tedd Hutt. Het trio werkte nauw samen met  de producer die eerder bij Gaslight Anthem en Flogging Molly) werd gesignaleerd. In de Sonic Ranch Studios in het Texaanse grensstadje El Paso op wandelafstand van Mexico werden elf tracks vastgelegd. Bernhard kijkt vaak in de achteruitkijkspiegel van zijn leven en rakelt herinneringen op uit het verleden. “I don’t gamble ‘cause I want to win boys, I gamble ‘cause I need to lose” de al dan niet persoonlijke ervaringen van een hardnekkige gokverslaving worden in een aanstekelijk ritmisch parlando gedebiteerd dat in Native Sons nog nauwer aansluit bij Bob Dylans verrichtingen in de tweede helft van de jaren zestig.  In de stompende rocker Can’t Stop verwijst naar een goede vriend die tijdens Bernards tienerjaren aan een overdosis bezweek en andere te vroeg ontvallen vrienden.

In een lichtjes galopperend Pray For Rain huist veel meer dan een smeekbede voor hemelwater, het is een schreeuw om aandacht voor de huidige belabberde staat van de wereld. Ook achter Paint My Face schuilt een heel verhaal. Ook zonder het tekstblad grondig uit te pluizen klinkt dit naar de beatpop van de Britse invasie lonkende nummer uiterst genietbaar. Nergens valt er een zwakke track te bespeuren, integendeel het op snarentwang en baritongitaar surfende All Is Quiet en de dromerige, met zonnige ooaah’s gelardeerde pop van Castles, klinken evenals het melodische Curtains Rise bij iedere luisterbeurt een stukje sterker en aangenamer.In september leidt een Europese tournee dit ‘duivelse trio’ naar de podia van Leffingeleuren , Melkweg en  de Oosterpoort.