×

Recensie

Roots

29 april 2014

The Delines

Colfax

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Decor Records

Colfax The Delines Roots 4.5 The Delines – Colfax Written in Music https://writteninmusic.com

Colfax van de in Portland, Oregon gebaseerde band The Delines verdient zoveel meer dan uw aandacht alleen.

Met in de rangen een pracht van een songschrijver als Willy Vlautin (Richmond Fontaine) en ander schoon volk als Sean Oldham (Richmond Fontaine) en Jenny Conlee (The Decemberists) kan het eigenlijk niet echt mis gaan op dit van tijdloze countrysoulparels vergeven album.

Het album werkt, niet toevallig met een auteur als Vlautin, sterk in op het verhalende. Dat levert onder meer verhalen op over gebroken harten, het erbij horende verdriet en troost. Vlautin & co beschrijven op Colfax telkens werelden waarin een streepje alcohol in de lokale bar na de verrichte arbeid een belangrijke rol speelt. Alcohol schept plezier en jolijt, maar rijt hier ook huwelijken uiteen.

In opener Calling In horen we Boone zingen dat het donkere niet zo erg is als je er niet alleen voor staat (“darkness ain’t so hard / if we don’t go down alone”). Het nummer voelt ergens aan als thuiskomen na een zware dag arbeid. Verderop is er Colfax Avenue, een nummer vernoemd naar een van de vele half verlaten en door schimmige neon verlichte straten waar de centrale figuur in ronddwaalt na een telefoontje dat broer zichzelf in de nesten heeft gewerkt. Om vervolgens alsnog te komen tot vergeving, want al bij al: “he’s just a kid”.

The Delines, in zekere zin een zijproject van Richmond Fontaine, namen de songs op in de Flora Studio’s in Portland. Het drumwerk is zacht en teder en de sobere, maar efficiënte pedalsteel van Tucker Jackson (Richmond Fontaine) mag de songs mee inkleuren en zo traantjes opwekken. Jenny Conlee-Drizos zorgt voor de warme toets, terwijl Trujillo op bas een solide kracht blijkt te zijn. En vocaliste Amy Boone (The Damnations) zingt gewéldig en brengt regelmatig Emmylou Harris of Lucinda Williams in herinnering.

Samen geven ze vorm aan songs die uit een ver verleden afkomstig lijken, zoals onder meer The Oil Rigs At Night. Aan de basis van de veelal in country en americana gedrenkte songs ligt een bredere storyline rond menselijke relaties. Vlautin & co zoeken het niet al te ver en putten uit eigen levenservaringen. Dat blijkt onder meer uit het licht opgewekte Wichita Ain’t So Far Away en het heerlijke I Won’t Slip Up die een smeekbede is voor een ritje into town waar je tussen de regels door de afloop kan aflezen. Kortom: songs die echt mee body geven aan de storyline, zoals ook He Told Her The City Was Killing Him dat wat aan Fleetwood Mac doet denken.

Het album leest haast als een roman en is ook zo geconcipieerd. Zo duiken mysterieuze plekken op als 82nd St. En zo hoor je ook wat rauwere country die aangelengd wordt met stemmige soul. Misschien wel het meest aandoenlijke verhaal op Colfax is State Line, een song over een vrouw die eigenlijk niet durft te ontsnappen aan haar leven en zichzelf dan maar begrenst, “forever stuck at the state line”. Die song bewijst de universele zeggingskracht van de groep.

Colfax gaat over menselijke relaties, maar laat vooral kwetsbaarheid horen. Het is een voorbeeldige plaat, die ook nog eens een weergaloze Randy Newman cover (Sandman’s Coming) in huis heeft. Traanvocht, élke keer weer – ook al omdat het herinnert aan Tom Waits’ Closing Time. Zonde dat deze bende er intussen mee ophield. Gelukkig blijft deze tijdloze en uiterst memorabele muziek ons troosten. Een parel van een plaat die je eigenlijk alleen maar met recht en reden de maximumscore kan toekennen.



  1. Calling In
  2. Colfax Ave.
  3. The Oil Rigs at Night
  4. Wichita Ain't so Far Away
  5. I Won't Slip Up
  6. Sandman's Coming
  7. Stateline
  8. Flight 31
  9. He Told Her the City Was Killing Him
  10. I Got My Shadows
  11. 82nd St.