Dorothy Daniel en Ben DeBerry kennen elkaar al sinds hun tienerjaren die zich in het Oosten van Nashville afspeelden. Zo’n vijf jaar trokken ze afzonderlijk op verkenning om in 2006 terug samen te komen. Die terugkeer werd met een huwelijk bezegeld dat ondertussen tien jaar stand houdt. Het muzikale verbond groeide. Een bescheiden epeetje  Company Store leidde naar het podium van het Ryman Auditorium in Nashville waar ze in 2013 het voorprogramma van Robert Earl Keen  verzorgden. De eerste titelloze langspeler werd gunstig onthaald in het Americanamilieu.

Give & Receive kwam onder productionele leiding van producer Ethan Ballinger (Tim O’ Brien, Lee Ann Womack) tot stand in de ondertussen befaamde Southern Ground Studios.  Ballinger is bovendien als multi-instrumentalist aanwezig, daarnaast is fiddleman Christian Sedelmeyer van de partij  terwijl de inventieve basloopjes zijn van Sam Grisman afkomstig.

Na een eerste beluistering is het meteen duidelijk dat we met een bijzonder werkstuk in  het Americanagenre te maken hebben. Het geïnspireerde songwerk dat Dorothy en Ben afwisselend of gezamenlijk aanleveren,fraaft diep in de traditie. Zo lijkt Long Song uit de nalatenschap van Bill Monroe afkomstig, pure bluegrass die op de mandoline van Ballinger en de banjo van Kyle Tuttle huppelt. DeBerry toont zich naast de verrichtingen op de fiddle van Sedelmeyer een volleerd picker.

Het is echter vooral de vocale harmonische inbreng van het echtpaar die het verschil maakt in het folky duet Receive. Nog impressionanter wordt het als Dorothy op het voorplan komt met haar heldere, loep zuivere frasering. Lady Belle is pure folk die het niveau van een diva als Sandy Dennny benadert, de countrysong Let Me Ride scheert  eveneens hoge toppen.

Het duo laat zich ondanks die traditionele invloeden niet vastpinnen op een welomlijnde stijl noch sound en dat leidt naar meer avontuurlijke, aangenaam verrassende momenten. De spannend opgebouwde gospelcountry Don’t Drink The Water, is er ongetwijfeld een.  Het sobere Let Me Go, begeleid met akoestisch snarenwerk en weerom schitterende zang, vormt de overgang voor Life Worth Living met naast percussie enkel zang van de Danberrys en Ballinger. Het opnieuw ruimer geïnstrumenteerde Get Back Home behoort ongetwijfeld tot de hoogtepunten. Met het sfeervolle We’ll Be Done wordt fraai afgerond.