“Ga je dat met een elektrische gitaar spelen?”
JB Meijers knikt. “Dat hoort joh!”
“Okee…” Ilse DeLange giechelt een beetje. “Niet te hard he?”

Vanuit een volgepakt Paradiso heeft een fan van The Common Linnets al ruim een half uur om een uitvoering van Dolly Partons Jolene geroepen. In de toegift zwicht de band. Hoewel ze het nummer al enkele malen tijdens radiosessies hebben uitgevoerd, staat het niet vast op de setlist en dat vraagt om improvisatie. Iemand uit het publiek reikt na enkele valse starten een mobieltje aan waarop de tekst van de countryklassieker is opgezocht, onderwijl is de band rap aan het overleggen wie wat en wanneer doet. Drums vallen bij het tweede couplet pas in, zo besluit men lachend.

Gespannen intro
De sfeer op het podium is uitgelaten tijdens wat na een uitermate strakke show ineens als een openbare oefensessie lijkt. Die uitgelaten sfeer is iets wat ruim anderhalf uur eerder absoluut nog geen vanzelfsprekendheid is. De band oogt uitermate gespannen als zaterdagavond wordt afgetrapt met de single We Don’t Make The Wind Blow. JB Meijers gooit er een paar gitaarposes in, maar ze lijken geforceerd. Het gezicht van zangeres Ilse DeLange staat op een ogenschijnlijke onzekerheid, overige bandleden spelen in zichzelf gekeerd. Waar dat aan ligt, blijft natuurlijk gissen. Wellicht zijn het de zenuwen voor dit uitverkochte clubconcert in dé popzaal van Nederland. Misschien is het de algehele vibe in Paradiso, ruim een week na de aanslagen in een soortgelijke popzaal in Parijs. Voor de zaal loopt aanzienlijk meer beveiliging rond als normaal. Aan de rechterkant van het podium scant een securitymedewerker de eerste twintig minuten van de set uitermate secuur de menigte. Begrijpelijk dat dergelijke maatregelen worden genomen, maar het draagt niet bij aan een heel ontspannen concertopener.

Triomftocht
Als de zenuwen, dan wel stress na zo’n anderhalf nummer overduidelijk van de schouders van de bandleden glijdt, ontvouwt zich een optreden dat best een triomftocht genoemd mag worden. The Common Linnets is in zo’n anderhalf jaar tijd uitgegroeid van wat velen ‘maar een Eurovisie Songfestival-project’ noemden, tot een goed geoliede machine die op het snijvlak van country, pop, rock en westcoastpop niet alleen recent met hun tweede album II een krachtig artistiek statement hebben gemaakt, maar die ook de vertaalslag van de liedjes als een ware band naar het podium toe brengt. Dat laatste is hetgeen The Common Linnets definitief bewijst in Paradiso. Er staat hier, meer dan ruim een jaar geleden in dezelfde zaal, een hechte band en zeker geen ‘project’.

Individuele kwaliteiten
Het knappe van de manier waarop de band opereert, is dat in de meerstemmigheid en de arrangementen die worden gehanteerd goed is gelet op de individuele kwaliteiten van de bandleden. Hoogtepunten zijn de ingetogen uitvoering van That Part, het fraaie en door Jake Etheridge dromerig voorgedragen Dust Of Oklahoma, rampestamper Walls Of Jericho en het door de zaal uit volle borst meegezongen Hearts On Fire en Give Me A Reason. Complimenten voor de geluidsman overigens, want in het in het in mindere handen soms galmende Paradiso resoneerde de boel puntgaaf. Halverwege de set zit een veredelde reclamespot voor nieuwe zanger Midas, wiens album begin volgens jaar verschijnt. Het jonge talent heeft een ontegenzeggelijk prachtige stem en pakt de zaal in no-time in. Echter door direct nog een tweede nummer in te voegen en in het enthousiasme wel erg de nadruk te leggen op de gratis sampler die na afloop op te halen is, overspeelt The Common Linnets de hand bijna.

Ronkende finale
De band is echter professionel genoeg om er nipt mee weg te komen. Die professionaliteit maakt ook dat het toegiftenblok geen veredelde karaoke-set wordt, als na een prima Proud door Matthew Crosby ingezette John Lennon-cover Imagine is de druk uit Parijs weer heel even voelbaar, maar juist door een ingetogen uitvoering en een invoelend publiek pakt het emotioneel uit. Jolene is vervolgens een jolig intermezzo en een ronkende en volledig naar de bands hand gezette versie van Neil Youngs Ohio sluit het overtuigende optreden na ruim twee uur op een ronkende wijze af. Uiteraard zit tegen het eind van de eerste set ook Calm After The Storm nog, met een betoog hoe speciaal het liedje voor de band is. Als in Paradiso echter een ding wordt bewezen, is dat de band inmiddels al enkele met zevenmijlslaarzen genomen stappen verder is en ‘de hit’ een voetnoot in de set is. Dat is alleen maar bewonderenswaardig te noemen.

The Common Linnets
gezien: 21 november 2015, Paradiso, Amsterdam