Sid Griffin, de man uit Louisville Kentucky, schrijft halverwege de jaren tachtig in de Californische alt countryscène geschiedenis met The Long Ryders waarvan fraai werk als Native Sons en State Of Our Union in uitgebreide versies heruitgebracht wordt op Sids eigen platenlabel Prima Records. De gitarist en banjoman keert de elektrische muziek de rug toe bouwt met The Coal Porters na zijn verhuis naar Londen in de jaren negentig verder op de rijke erfenis van countryfolkrock en bluegrass Met muzikale projecten, documentaires, een bio van Gram Parsons en andere country- en bluegrass  folks, profileert hij zich als de archivaris van het genre. Griffin publiceert ook twee aanbevolen boekwerken rond  Bob Dylan en levert de liner notes aan bij de verjaardageditie van de integrale sessies van de legendarische ‘Basement Tapes’ die Bawbs al bijna vijf decennia geleden met The Band pleegde en een imposant hoofdstuk in de Bootleg Series vormt.

De laatste tijd  duikt er naast solowerk van Sid Griffin op gezette tijden werk op van The Coal Porters.  ‘Durango’ is al meer bluegrassgetint, een evolutie die wordt verder gezet op het recentste, uit 2012 daterende werkstuk, Find The One. In essentie blijven The Coalporters de bluegrassroots trouw met een drumloze band met naast de mandoline van Griffin, de banjo van Paul Fitzgerald en gitaar van Neil Robert Herd, de fiddle en ukelele van Kerenza Peacock, terwijl de staande ‘doghouse’ bas van Andrew Stafford het sluitstuk vormt van de akoestische formatie.

Als je de tributes even buiten beschouwing laat, zijn ze ondertussen aan hun zesde werkstuk toe zoals ook vermeld wordt. De door de flitsende fiddle van Peacock voortgestuwde intrumental Chopping The Garlic en de bijdragen van de overige leden, die beurtelings op de vocale voorgrond komen in door hen gecomponeerde tracks zijn voortreffelijke bluegrasspickers en sluiten naadloos  aan bij de traditie van het genre.

Het met een fijne a-capella intro bedachte Salad Days huist in hetzelfde straatje, het is een van de nummers van Griffin met een meer avontuurlijke tekstbijdrage over de begindagen met The Long Ryders. Verder is er nog het verhaal van The Ramones in The Day The last Ramone Died. Het lang uitgesponnen The Blind Bartender ontrolt zich als een haast zichtbaar sfeervol epos. Het door clawhammer banjo aangedreven western story. Train No. 10-0-5 heeft eveneens identieke cinematografische kwaliteiten.

Het is dat verhalende songwerk van Griffin, samen met de van The Only Ones geleende punk klassieker Another Girl Another Planet, vakkundig tot bluegrass omgesmeed, het verschil maakt op No.6 , ongetwijfeld een van de betere werkstukken van The Coal Porters en een referentiepunt voor  de moderne alt. bluegrass.