Toen Sunday Morning Record op de deurmat viel, leverde dat een glimlach op, zelfs een goed gevoel. De herfst staat duidelijk voor de deur, een mens kan dan dus wel wat vrolijkheid gebruiken. En laat dit nou net een band zijn die op de 2 voorgangers Top Hat Crown & The Clapmaster’s Son (2011) en The Double Down – Live From Denver (2012) heeft bewezen dat ze geweldig goed muzikale vrolijkheid kunnen maken voor en overbrengen op de luisteraar.

Toch had de titel van het album toen al kunnen verklappen dat dit een ander album is. Het kent namelijk veel minder muzikale uitbundigheid dat genoemde albums. De band kende na die albums overigens ook een grote personele verandering, met het vertrek van zanger/gitarist Colin Brooks, bassist Seth Whitney en drummer John Chipman. Hiervoor kwamen toetsenist Trevor Nealon en drummer Richard Millsap bij de band.

Sunday Morning Record is veel meer een luisterplaat geworden. Nummers die technisch verrekte goed in elkaar zitten, maar die je wel vaker moet beluisteren om dat te horen en te waarderen. De band/muziek vraagt je niet meer om te swingen op de muziek, maar om echt te luisteren naar de nummers. Dat is niet erg, het is alleen wel even wennen bij deze band. Zanger/gitarist Gordy Quist zegt over dit 4e studioalbum: “Sunday Morning Record was born in the midst of change. Life changes, lineup changes, geographic changes. It was a rollercoaster of a year, but a change served the album well and became our muse.”

Het album kent nog meer dan de eerdere het West-Coast-geluid. Dat is aan het begin al goed te horen, onder meer door de samenzang (die soms zelfs vergelijkingen met The Eagles oproept). De band komt met leuke tempowisselingen, zoals op opener Shotgun en Records In Bed. Miss My Life kent (ondanks de sombere titel) weer wat meer die oude vrolijkheid, gaat weer meer naar die Little Feat sound. Since I’ve Been Home is een akoestisch, ingetogen, sober nummer, op het nummer Texas komen zelfs (onder meer door de zang) vergelijkingen met James Taylor bovendrijven. Van het nummer Caroline Williams is hieronder een akoestische versie te horen, op het album zijn toetsen nadrukkelijk aanwezig.

Muzikaal zit het allemaal waanzinnig goed in elkaar, deze wijziging roept wel de vraag op hoe de band dit live gaat brengen. The Band Of Heathens heeft namelijk een enorm goede reputatie als het gaat op hun optredens. De bandleden zijn hier overigens zelf ook benieuwd naar. Zanger/gitarist Ed Jurdi: “I’m interested to see how these songs are received when we take them out on the road.”

Sunday Morning Record is inderdaad een album dat past bij de zondagochtend. Als gezegd, dat is even wennen. Erg is het zeker niet, ook de zondagochtend vraagt om (goede) muziek. En dan draaien we Top Hat Crown & The Clapmaster’s Son en The Double Down de wilde zaterdagavonden ervoor wel.