Terry Lee Hale is geboren in Texas, maar heeft in zijn leven op veel andere plekken gewoond. Niet alleen in de States, maar ook in het buitenland, zoals in Duitsland. Inmiddels woont hij alweer een tijdje in Frankrijk, wat hem nu – zoals hij het zelf zegt – maakt tot ‘a foreigner to my country’. Toch hebben al die plaatsen zijn muzikale en natuurlijk ook zijn maatschappelijke spectrum enorm verbreed. Vanuit die kijk en ervaringen is The Long Draw geschreven, als zijn beeld van de huidige maatschappij. Hale zelf noemt het dan ook een ‘travelogue’, een muzikale reisbeschrijving.

De dag dat de schijf voor het eerst de speler ingaat om eens goed beluisterd te worden, is een zondag die gekenmerkt wordt door herfstweer. Sterker, de hele dag valt de regen met bakken uit de hemel. Verschrikkelijk! Toch blijkt de muziek op het album erg goed bij het weer te passen. Niet dat die muziek ook verschrikkelijk is, zeker niet. Het is (vrij vertaald naar een album van The Jayhawks) echte ‘rainy day music’. Geschikte muziek voor als het regent dus. Met die fijne donkere herfstsfeer begint het album dan ook, met driekwartsmaat Long Draw:

“Now spring has moved to summer
Summer is into fall
Way too much rain now
Or not near enough at all
We’re a long way from mercy
And it’s a long damn way to fall”

Het begeleidend schrijven van het label benadrukt dat de muziek roots is en geen americana of gospel. Dat tweede (gospel) is evident, dat eerste (americana) wat minder. Het zegt misschien iets over hoe makkelijk mensen tegenwoordig muziek in die hoek plaatsen, toch valt ook niet te ontkennen dat de muziek op dit album overduidelijk invloeden kent van folk, van country (onder meer door het geluid van de Dobro) en zeker ook van blues. Zonder er verder over in discussie te gaan, het is hoe dan ook een fijne mix. Ondanks dat het album maar 8 nummers telt, is er ook een goede afwisseling. En overigens, die slechts 8 nummers duren bij elkaar toch 3 kwartier. Wat dat betreft zijn het dus meer korte verhalen dan nummers.

Hale speelt op het album gitaar (6 en 12 snarig), Dobro en mondharmonica. Dat laatste album draagt op een mooie manier bij aan die melancholische sfeer van het album. In het boekje staan naast de teksten ook de stemmingen waarin Hale speelt, inclusief de plek van de capo. Leuk en handig voor de gitaristen onder ons. Ook fijn is dat bij ieder nummer in het kort de invalshoek beschreven staat. Het laat weliswaar wat minder ruimte over voor een eigen interpretatie van de nummer, het geeft ze wel meer de duiding zoals die bedoeld was toen Hale ze schreef.

The Long Draw is een echt luisteralbum geworden, niet voor tussendoor of voor op de achtergrond. De regen buiten lijkt de melancholie van de nummers nog wat te versterken, de muziek op haar beurt maakt die regen wat draaglijker. En mocht het net niet regenen als je het album in huis hebt gehaald, geen zorgen: The Long Draw is geschikt voor ieder weertype!