×

Recensie

Roots

12 januari 2018

Ten Years After

A Sting In The Tale

Geschreven door: Peter Urbanus

Uitgebracht door: Butler Records

A Sting In The Tale Ten Years After Roots 3.5 Ten Years After – A Sting In The Tale Written in Music https://writteninmusic.com

Dat deze band, die grotendeels draaide om het immense talent van voorman Alvin Lee, nog steeds bestaat is een van de grote curiositeiten van de muziekwereld. Lee overleed in 2013 op 68-jarige leeftijd en maakte voordien ook al geen deel meer uit van de band. Dat maakt het beluisteren van dit album tot een enigszins merkwaardige ervaring. Je blijft aan Lee denken. Eigenlijk zouden de heren er beter aan doen om een andere naam te kiezen, want slecht is dit album echt niet en Lee’s opvolger Marcus Bonfanti speelt uitstekend. Eerder won hij al de British Blues Award en speelde hij bij Van Morrison en Ginger Baker.

Ten Years After werd opgericht in de tweede helft van de jaren zestig en verwierf wereldroem met hun optreden op Woodstock in 1969. Zanger en gitarist Alvin Lee is altijd wat in de schaduw blijven staan van tijdgenoten als Jimmy Page, Eric Clapton, Peter Green en Ritchie Blackmore. Ten onrechte; hij was minstens zo’n virtuoos op de elektrische gitaar en een goede zanger en songschrijver. Bovendien gooiden ze graag een flinke scheut jazz in hun bluesrock.

Hear Me Calling, Love Like A Man, Going Home en I’d Love To Change The World zijn de bekendste nummers uit die periode. Na jaren van behoorlijke muzieksuccessen en vele tournees door de VS verliet Lee de band. In 1978 richtte hij de band Ten Years Later op, maar de successen van weleer bleven uit. In de jaren tachtig en negentig volgden enkele reünies van de originele band.

Zijn oude bandmaten gingen intussen op de oude voet verder. Lee’s opvolger in 2003 was Joe Gooch, die in 2014 de band verliet, samen met oerlid Leo Lyons. In Bonfanti en Colin Hodgkinson vond de band opvolgers, maar nu zijn dus alleen drummer Ric Lee en toetsenman Chick Churchille, overigens wel bepalend voor het klassieke bandgeluid, over van de originele bezetting. Ze mogen trouwens wel eens hun website updaten, want daar staat Gooch nog als lid vermeld.

Ten Years After opereerde ook ten tijde van Alvin Lee veelal in het schemergebied tussen blues- en hardrock. Dit album opent stevig bluesrockend met Land Of The Vandals en daarna Iron Horse. Up In Smoke en Retired Hurt zijn uitstekende songs, met scherp, gedreven gitaarwerk. Miss Constable wordt ingekleurd door mooi puntig gitaarwerk en vooral erg mooie orgelpartijen. Qua benadering, sfeer raken songs en het wat mystieke bandgeluid echt wel aan de topperiode van Ten Years After. Vooral in nummers als Suranne Suranne en Diamond Girl en Last Night Of The Bottle lijkt de oude band door te klinken. De geest van Lee is aanwezig in de songs.

Als je warme herinneringen aan de originele line up van Ten Years After onder aanvoering van Alvin Lee blijft koesteren valt dit album wellicht wat tegen. Benader je het min of meer neutraal, dan hoor je een klassieke bluesrockband met goede songs. Die oude naam zouden ze ook kunnen laten vallen; zonder redden ze het ook vast wel.



  1. Land Of The Vandals
  2. Iron Horse
  3. Miss Constable
  4. Up In Smoke
  5. Retired Hurt
  6. Suranne Suranne
  7. Stoned Alone
  8. Two Lost Souls
  9. Diamond Girl
  10. Last Night Of The Bottle
  11. Guitar Hero
  12. Silverspoon Lady