TakeRoot 2013: oude rotten, jonge honden en veel wisselende reacties

De woorden Groningen en epicentrum worden de laatste tijd vaak in één adem genoemd, vanwege de aardbevingen in die provincie. Zaterdag 14 september 2013 schudde de grond er opnieuw, middenin de stad Groningen om precies te zijn. Vanaf 16 uur was De Oosterpoort namelijk voor één dag het epicentrum van de rootsmuziek, tijdens de 16e editie van het festival.

De verwachtingen bij het publiek waren vooraf hoog, wat niet gek is als je kijkt naar de line-up. Wat daaraan wel opviel was de hoeveelheid ‘oude rotten’ in het vak: tel de leeftijden van bijvoorbeeld Kris Kristofferson (22 juni 1936), Michael Chapman (24 januari 1941) en Johnny Dowd (29 maart 1948) maar eens bij elkaar op, je komt op 214. Een gemiddelde leeftijd van ruim 71 dus. Toch was het zeker geen bejaardenbal, de line-up kende namelijk ook een groot aantal jonge honden: denk dan aan bijvoorbeeld American Aquarium, Hollis Brown en Sons Of Bill.

Wat nog meer opviel waren de wisselende reacties op de muziek, vanuit het publiek. Dat begon al bij de aftrap om 16 uur, door Johnny Dowd (in de foyer). Die zorgde met zijn knallende elektrische gitaar voor de murderballads die we van hem gewend zijn, daar tegenover stonden de meer ingetogen akoestische liedjes van Bap Kennedy, die tegelijkertijd in een bomvolle binnenzaal speelde. De meest wisselende reacties kreeg Johnny Dowd: sommigen vonden het geweldig, anderen vonden het verschrikkelijk. Daar tussenin leek niets te zitten.

Zulke wisselende reacties waren dus bij veel namen te horen. Toch leek bij een aantal ook een consensus te zijn. Die lichten we er hier uit, te beginnen met Dawes, dat voor de opgave stond om de grote zaal vol en enthousiast te krijgen. Deze band is één van de grote beloften, naar dit optreden werd dan ook door velen uitgekeken. De 4 heren brachten een ijzersterke show, met hun typische West-Coast-sound, met goed gitaarspel en prachtige samenzang. Houd deze band in de gaten, Dawes zou volgend jaar nog wel eens op één van de grote festivals in Nederland kunnen spelen. De kwaliteiten hebben ze zeker.

De band American Aquarium had het geluk te mogen spelen ná Dawes en in de foyer. Dat betekende namelijk dat veel bezoekers bij het verlaten van de grote zaal daar automatisch aankwamen. Dan blijft het natuurlijk wel de opgave om de mensen bij je te houden. Daarin is de band uit Raleigh meer dan geslaagd. Het was hun 8e concert in 8 dagen tijd, maar van vermoeidheid was absoluut geen sprake. Met veel overgave speelden de heren hun uur vol met prachtige americana, voor een zeer enthousiast publiek.

Het optreden van Diana Jones kende een valse start. Dat was niet haar schuld, maar van journalist Jeroen Wielaert (presentator, samen met Jan Donkers en Hubert van Hoof), die haar aankondigde als Sarah Jones. Hij kon dan ook rekenen op terecht boe-geroep uit het publiek. Jones trok zich er gelukkig niets van aan, ze speelde zonder begeleidende muzikanten een prachtige ingetogen set, met die o zo karakteristieke stem van haar. Een stem die voor sommigen wennen was, maar ze heeft er zeker een heleboel fans bij gekregen.

Als je je bedenkt dat het concert van Milk Carton Kids (in de kleine zaal) volledig werd overlapt door de grootste naam van de line-up, Kris Kristofferson, dan zou je kunnen denken dat deze band de minst leuke dag had. Toch bleek dat zeker niet het geval: de kleine zaal was zo vol, dat er geen publiek meer bij mocht. Ook goed gevuld was de grote zaal bij de al genoemde Kris Kristofferson, die als oudste artiest van de dag met anderhalf uur de langste speelduur had. Een oude man op een groot podium, alleen, gewapend met slechts een akoestische gitaar, een mondharmonica en zijn stem. Hij speelde zoals je mag verwachten: fragiel, persoonlijk en zeer puur.

Even later was er weer zo’n moment waarop je je zou willen splitsen, vanwege 2 goede optredens tegelijkertijd: dat waren Strand Of Oaks (in een volle binnenzaal) en Sons Of Bill (in de foyer). Deze laatste band gaf een zeer overtuigend optreden, met prachtige nummers, muzikaal ijzersterk gebracht. Wat ook opviel was de ontzettend goede zang. Ook van deze band gaan we nog heel veel horen.

Op de podia stonden oude rotten, jonge honden en artiesten die daar in leeftijd tussenin vallen. Het bleek een prima afspiegeling te zijn van de ongeveer 1500 mensen die naar het festival waren gekomen. Niet gek: rootsmuziek is van alle leeftijden en voor alle leeftijden. Dat gold dus ook voor TakeRoot 2013: ook al waren de individuele meningen zeer verdeeld, iedereen heeft wel een paar optredens gezien die meer dan de moeite waard waren. De subtitel van het festival is ‘Past, present and upcoming American Music’. Zaterdag 14 september werd in De Oosterpoort duidelijk dat de toekomst van de americana er rooskleurig uitziet.

Alle foto’s zijn gemaakt door Harold Zijp.