Sweet Alibi
Walking In The Dark
Vanuit Canada’s muziekmekka Winnipeg in Manitoba lanceert Sweet Alibi een nieuwe cd die no ook in onze contreien vlot verkrijgbaar is. Het jongedames trio ontving eerder nominaties voor hun vocale prestaties en daar is op Walking In The Dark evenmin als op het songwerk iets op aan te merken. De zwoele hese zang van Jess Ray Ayre wordt fraai gecomplementeerd door de heldere zang van Amber Rose en Michelle Anderson. Keep Showing You en One Chance, waarin Jese Ray en Amber beurtelings op de voorgrond komen, situeren zich duidelijk in het zog van de California-pop van Fleetwood Mac uit de jaren zeventig.
Verdienstelijk, niet meer noch minder, daarna kan het door zware beats en wooha’s aangezette Bodarcious me niet echt bekoren. Ronduit imponerend daarentegen is het door Amber gefluisterde semi -akoestische Walking In The Dark, het introspectieve relaas over een donkere, pijnlijke periode na de plotse van haar moeder snijdt diep. Als ook in de volgende nummers de banjo van Anderson en de gitaren en ukelele van haar collega’s de sound bepalen zoals in Moving To The Country en Not The Fight kan het niet meer stuk.
Sweet Alibi slaagt er in een verfijnde melange van folk en country in een aantrekkelijke en toegankelijke verfrissende popstructuur te verwerken met de hulp van producer Murray Pulver ( The Orchard, Doc Waker, The Bros. Landreth) en een voortreffelijke ritmesectie. Als daarbij een portie soul geïnjecteerd wordt het lichtjes fantastisch. Het op diep doorvoeld orgelwerk en sobere gitaarlicks drijvende Dark Train, geïnspireerd door de worsteling met de alcoholverslaving van Jess Rae, spoort onmiskenbaar richting Memphis om er in ‘the dark side’ van de toch al niet te felverlichte steegjes te verzeilen. Veiligheidshalve keert het trio nog dezelfde nacht terug naar de thuishaven, met de fiets in de pick-up truck. Charmerend rootspop schijfje.