Waar jonge soul-artiesten vaak kiezen voor een retro-sound, opteert veteraan Jerry –Swamp Dogg- Williams voor een vette hedendaagse funk- en bluessound. Je zou niet zeggen dat deze man in juli zijn 73ste verjaardag hoopt te vieren. Een schitterend en stuwend soul-, funk- en bluesalbum, waarop de natuurlijke swing van de zuidelijke soul en gospel een prominente plaats heeft.

Zanger, muzikant, componist en producer Jerry Williams (12 juli 1942) is al actief sinds zijn jonge jaren, maar aanvankelijk vooral ten dienste van anderen. Naar eigen zeggen dook zijn alter ego Swamp Dogg pas op in 1970, nadat Jerry Williams mentaal sneuvelde in de strijd als gevolg van druk, slechte behandeling, niet betaalde royalty’s over zeker vijftig singles en andere ellende. Hij vond zichzelf minder getalenteerd dan tijdgenoten als Jacky Wilson en Joe Tex en het alter ego Swamp Dogg gaf hem de vrijheid om volledig zijn eigen weg te gaan. Een hond kan tenslotte bijna alles maken, ondeugend zijn en er toch mee weg komen, stelt hij.

De meeste songs op dit album zijn zelfgeschreven, op You Send Me (Sam Cooke), de bluessong Your Cash Is Nothing But Trash en Smokey Joe’s Café (Leiber and Stoller) na, en variëren tussen zoetige soul, vette funk en blues. De eigen nummers doen absoluut niet onder voor de klassiekers die hij covert. Op The White Man Made Me Do It bezingt hij de zwarte Amerikanen die het ondanks -of dankzij- de vernederingen van de slavernij maatschappelijk hebben gemaakt. You Know What Lonesome Is is echt een archetypische soul-klassieker. Op andere momenten, zoals in het met blazers, een bluesgitaar en een orgeltje opgesmukte Yeah, Yeah, Yeah laat hij zich eerder van zijn humoristische kant zien.

In Where Is Sly wordt uiteraard funk-genie Sly Stone op waardig funkende wijze geëerd. ‘We need you’, roept Dogg hem nog toe. Of we Sly nog aan het werk gaan zien staat echter te bezien. Op het ouderwetse Prejudice Is Alive And Well maakt Swamp Dogg zich nog even boos over raciale vooroordelen in met name zijn thuisland. Zonder zijn Afro-Amerikaanse broeders te sparen overigens. En dan If That Ain’t The Blues Nothing Is, een bluesnummer met een sologitaar waar bluesgrootmeester Freddy King zich niet voor zou hoeven schamen. Vermoedelijk horen we hier de Texaanse gitaarbeul Guitar Shorty aan het werk.

Tenslotte wordt de koper van dit werkje nog getrakteerd op de extra cd ‘Best Of Swamp Dogg’s Soul & Blues Collection’, waarop naast een aantal oudere eigen songs van hemzelf ook nog zeven oudere soul- en bluesartiesten in het zonnetje worden gezet. Al met al een zeer geslaagd album van een vitaal artiest.