Veteraan Jerry –Swamp Dogg- blijft gewoon lekker albums uitbrengen. Je zou niet zeggen dat deze man inmiddels al 76 jaar en al decennia mee draait. In 1966 had hij onder zijn eigen naam al z’n eerste nationale hit in de VS. Later schreef hij hits voor anderen, onder meer She’s A Heartbreaker van Gene Pitney, maar kreeg geen erkenning voor zijn bijdragen.

Naar eigen zeggen dook zijn alter ego Swamp Dogg pas op in 1970, nadat Jerry Williams mentaal sneuvelde in de strijd als gevolg van druk, slechte behandeling, niet betaalde royalty’s over zeker vijftig singles en andere ellende. Hij vond zichzelf bovendien minder getalenteerd dan tijdgenoten als Jacky Wilson en Joe Tex en als dik ventje niet overtuigend als soulzanger. Het alter ego Swamp Dogg gaf hem de vrijheid om volledig zijn eigen weg te gaan. Een hond kan tenslotte bijna alles maken, ondeugend zijn en er toch mee weg komen, vond hij. ‘Ik had een alter ego nodig om het lichaam bezet te houden, terwijl werd gezocht naar de echte Jerry Williams. Die was mentaal ‘missing in action’, vanwege oneerlijke behandeling, niet betaalde royalties en ander onrecht.’ Zijn artiestennaam verwees ook naar de moerassige omgeving van de Muscle Shoals Studios in Alabama, waar hij veel werk opnam.

In zijn thuisland plaatste president Nixon hem op een lijst van officiële staatsvijanden, vanwege zijn betrokkenheid bij de anti-oorlogsbeweging. Wie het laatst lacht, lacht het best, zal hij vast denken. Swamp Dogg leeft nog, kan nog steeds lachen en maakt mooie platen, terwijl voornoemde president allang verguisd en dood is. Hij noemt zichzelf de meest succesvolle mislukking van Amerika.

Swamp Dogg koos op zijn vorige album voor een vette, hedendaagse funk- en bluessound. Nu grijpt ook hij soms ook terug naar een retro-sound. Maar na de klassieke, retro-soulkrakers Answer Me en Lonely gaat hij verder met een werkelijk moddervette jaren tachtig funksound. Williams is vooral een knappe, humoristische tekstschrijver ($$$ Huntin’, Sex With Your Ex) met tal van rake observaties en veel relativeringsvermogen. Nu en dan slaat hij een beetje door naar de andere kant en wordt het wat zoetig (I’m Coming With Lovin’ On My Mind), of is de begeleidende muziek wel erg dichtgesmeerd met synthesizers.

Het zijn vooral de geweldige teksten die hem steeds weer eruit doen springen. Jammer is daarom dat bij een promotie-exemplaar die je als recensent ontvangt de teksten meestal ontbreken. Maar Swamp Dogg levert geen half werk en blijft met zijn ontregelende humor de wereld op z’n kop zetten.