Tijdens recente concerten lichte Suzanne Vega al een tipje van de sluier op met enkele fragmenten van dit  muzikale project. De zangeres uit New York behoort tot de het selecte kransje van invloedrijke singersongwriters die de baan effenen voor jongere generaties in de folkpop. Het nieuwe studioalbum is een ode aan het werk en leven en oeuvre van een literair icoon. Als teenager was Vega al onder de indruk van de kortverhalen van Carson McCullers die tijdens de vroege jaren veertig schitterde met de novelle The Heart Is A Lonely Hunter.

Vega bewondert het engagement van deze vrijgevochten vrouw die  strijd voerde tegen racisme en politiek en zich afzette tegen haar oer-traditionele opvoeding in het diepe zuiden. Haar leven, openhartigheid over bisexualiteit en andere taboes in haar literaire werk inspireerden de tien songs die in 2011 al eens opgevoerd werden in een one womanshow waarbij Vega in de huid van het hoofdpersonage kruipt. Het muzikale luik kwam tot stand in samenwerking met oude vriend, de theaterman Duncan Sheik.

In een bescheiden orkestratie met een akoestische piano accordeon en de subtiele, bijzonder expressieve elektrische gitaar van Gerry Leonard passeren de verhalen. Na het door een schallende trombone uitgeleide Carson’s Blue zingt Vega met haar karakteristiek parlando New York Is My Destination, het relaas van de verhuis van Georgia naar New York waar McCullers verzeilde als jonge twintiger. Annemarie wordt door fraaie rollende piano gedragen en na het mysterieus fluisterend gebrachte 12 Mortal Men verzeilen we met het uitbundige jazzy Harper Lee, het verhaal over een literaire rivale, in de broeierige sfeer van het Zuiden. Het prachtige Carsons Last Supper sluit dit ambitieuze, wat minder toegankelijke maar overtuigende werkstukje af dat zijn plaats zoekt in het oeuvre van Vega.