Met haar derde langspeler A Word Child maakten we voor het eerst kennis met de intelligent opgebouwde luisterliedjes van Susan Kane uit New York. Vier jaar later voegt ze daar met Mostly Fine een fijne lading aan toe. Weerom tien uit het leven gegrepen verhalen die Susan met de hulp van producer en gitarist Jeff Eyrich in de Woody House studio van Fred Gillen Jr. werden vastgelegd.

Het is overigens die studiotechnicus, co-auteur van Worn Out Lines, die Kane vocaal flankeert in het prachtige duet dat moeiteloos bij het betere werk van illustere countrydiva’s aanleunt.

Slip On Shoes is een op funky leest geschoeide buitenbeentje op de typerende ritmiek van Wurlitzers geënt en Love Can Die, opgebouwd met van Pat Schneider geadopteerde poëzie, huppelt op een sprankelende bluegrassbanjo. Er is ook een voortreffelijke en meeslepende interpretatie van Brown Eyed Women, grandioze depressie folk van Grateful Dead.  De afsluiter Comes  A Time is overigens ook uit de songcatalogus van Garcia/Hunter afkomstig.

Het minder bekende maar bij nadere beluistering lichtjes fantastische A Man Of Much Merit is Rob Morsberger afkomstig, een schrijnende afscheidsrede van een stervende waarin op de achtergrond beelden opduiken van de nog vredig in het ongerepte prairie-landschap grazende bizon in de buurt van heldere bergrivieren graasde.

Kane’s eigen werk sluit daar mooi bij aan. Is het die melancholische snik in Kane’s wonderlijke zang of zijn het de verhalen. Wellicht is het de combinatie die fraaie songs in een authentiek countryfolk-idioom zoals Jacksonville, Crying Babies en het met een droevige cello en gelardeerde The Veery optillen en onveranderlijk een haast tijdloos allure bezorgen. Luisteren is de boodschap.