Toonkunstenaar Matt Schofield bewees zondag 18 mei in de Effenaar dat hij nog steeds tot de internationale top van de huidige generatie bluesgitaristen behoort. Onlangs is Schofield namelijk nog opgenomen in de top tien van beste Britse bluesgitaristen aller tijden (met onder anderen Eric Clapton, Peter Green en Chris Rea). Een sublieme kwalificatie, maar de keerzijde van de medaille is dat hij hiermee een behoorlijke druk op zijn schouders krijgt. De vraag voor de avond van het concert: spaart Schofield zijn kracht tijdens het niet uitverkochte concert?

De Britse gitarist krijgt het op een verbazingwekkende manier voor elkaar om ondanks zijn zichtbare vermoeidheid, een voortreffelijke show te geven. Het ijzersterke duo-fundament bestaande uit toetsenist Jonny Henderson, die overigens meer dan vijftien jaar samen met Schofield speelt, en bassist Carl Stanbridge werkt als een geoliede machine. Schofield speelt vandaag grotendeels nummers afkomstig van zijn meest recente album Far As I Can See (2014), ditmaal zonder blazersectie. Zo horen we de melodieuze albumopener From Far Away en zien we de zessnarige bondgenoot van de gitarist imponerende kunsten vertonen. Oakville Shuffle hoort dé eersteklas swinger van Schofield te zijn, maar komt live helaas minder overtuigend uit de verf dan op het album. De ontbrekende factor is snelheid. De Britse gitarist experimenteert tijdens Where Do I Have To Stand (Anything But Time, 2012) met dynamiek in zijn soleerwerk. Dan wordt ook duidelijk waarom Schofield in de top tien van beste Britse bluesgitaristen aller tijden staat. Schofield speelt met diverse kleuringen in zijn gitaarspel en pakt daarmee het publiek beet tot aan het slotakkoord.

Met The Day You Left (Far As I Can See, 2014) maakt hij wederom een verbluffende indruk. De track is overduidelijk een favoriet van de gitaarmeester. Hier horen we zijn rauwe zangkunsten in combinatie met zijn sensationele hemelse solo’s. Recht vanuit het hart. Het zijn kippenvelmomenten wanneer hij de zaal na de laatste galm van zijn solo muisstil krijgt. Het gaat verder met een ander energiek en funky hoogtepunt: Hindsight (Far As I Can See, 2014). De beurt is aan bassist Stanbridge en toetsenist Henderson, die beiden hier en daar de vrijheid krijgen van de frontman voor solo’s. Op het album is Hindsight opgenomen met een blazersectie, daar horen we vanavond spijtig genoeg niets van. Het zou een vermakelijke toevoeging zijn geweest tijdens deze live-act in de Effenaar.

Verder weet Schofield de interactie met het publiek te vergoten als hij tegen het einde van het concert zijn bandleden om de beurt laat soleren. Helaas wordt dat op een rommelige en ongecoördineerde manier gedaan. We horen namelijk achtereenvolgens getrommel, slapping bass en een gierende Hammond B3. Schofield trekt aan de noodrem en schakelt snel, want met de swingende toegift Shipwrecked (Anything But Time, 2011) maakt hij daar een einde aan. Schofield is vanavond niet in topvorm, wél heeft hij met band een buitengewoon indrukwekkende performance laten zien.