Hij is ondertussen 34 jaar actief in de Zweedse rootsscène, na 10 jaar on the road debuteerde de bluesman in ‘84 met First Take, nadien volgde nog een handvol langspelers en epeetjes. Die komen op diverse locaties tot stand, in Stockholm, de Londense Abbey Road Studios en Berlijn worden de afgelopen jaren een op een stevig bluesrock stramien gebouwde reeks tracks opgenomen.

Die strak rockende passages zetten ons even op het verkeerde been. Het aan de overkant van de oceaan tot stand gekomen deel van dit overzicht blijkt stukken interessanter. In 2014 passeerde Steve al in New Orleans en jaar later volgde een bezoek aan Nashville. De vijf uit deze sessies geselecteerde nummers tonen een totaal ander aspect als hij met zijn harmonica en akoestische gitaar de countryblues roots opzoekt.

Waterfall is een pretentieloos riedeltje met zonnige snarenpicking en harmonica die ook in Civil War en een gedreven Railway Layers  Daughters Blues prominent aanwezig is. Don’t Mean Nothing, een sloom duet met Georgia English, een zangeres uit Nashville, blijft het onbetwiste hoogtepunt. In het tweede deel krijgt de bluesrock terug de bovenhand. Dat leidt in het geval van harmonicaman Steve Future naar duidelijk minder geïnspireerde momenten.