×

Recensie

Roots

30 maart 2019

Stef Paglia

Never Forget

Geschreven door: Peter Urbanus

Uitgebracht door: Stef Paglia

Never Forget Stef Paglia Roots 3.5 Stef Paglia – Never Forget Written in Music https://writteninmusic.com

Stef Paglia is een van de grote nieuwe sterren van de bluesrock. De jonge Belgische gitaarvirtuoos is vooral bekend van de formatie The Bluesbones. Nu solo wordt zijn stijl omschreven als moderne, groovy bluesrock. Dat klopt zonder meer. De productie is uiterst verzorgd en het spelplezier is merkbaar. Foutjes zijn niet te horen en de composities zijn gedegen. Stef’s vriendin Iris Teunissen schreef op een na alle teksten. 

Er is in Europa een behoorlijk publiek voor deze muziekstijl en verwacht mag worden dat Paglia behoorlijk aan de bak kan met zijn band. Hij is van alle markten thuis en speelt even gemakkelijk een vette pot slidegitaar als Hendrix, die hij eer betuigt met een mooie, maar eerder getrouwe versie van diens Freedom. In het van een fraaie wah wah voorziene The Dead Tree zijn de invloeden van de ultieme grootmeester van de elektrische gitaar duidelijk hoorbaar. Verder doen invloeden van Led Zeppelin zich gelden (o.a. in Take Me Away). De grenzen van blues, rock en hardrock zijn allang vervaagd.

Persoonlijk mis ik vaak wel een beetje de diepgang, maar dat is een manco van veel (blanke) bluesrock. Verrassende melodieuze wendingen of een ‘hook’, waardoor een song iets eigens krijgt.

Met artiesten als Joe Bonamassa, Gary Clark JR, Doyle Bramhall II, Derek Trucks, de geweldige Canadees Wolf Mail of Ian Siegal heeft het genre de laatste decennia een flinke impuls gekregen. Maar hoe dan ook valt het niet mee om iets nieuws toe te voegen aan wat de grote namen hebben neergezet. Het genre is al rond 1970 door Jimi Hendrix, Allman Brothers Band, Rory Gallagher, Eric Clapton, Johnny Winter en ook door hardrockbands als Led Zeppelin gedefinieerd. Ruim tien jaar nadien kreeg het genre door met name Stevie Ray Vaughan en Jeff Healey weer een stevige creatieve en speltechnische impuls. Maar uiteindelijk draait het om vaste stijlfiguren, lange solo’s en bluesschema’s. Dat verwacht het publiek doorgaans ook.

De gebaande paden worden niet echt verlaten op dit album, maar wie weet. Zijn stemgeluid is prettig, maar kan nog groeien. Los daarvan: Paglia kan geweldig spelen en is als instrumentalist niet voor een gat te vangen. Het instrumentale Mystery Heaven herinnert wat aan de ijle klanken van de oude Fleetwood Mac (Albatross, Man of The World). Wayne Proctor, bekend van zijn werk als drummer en producer bij The Nimmo Brothers, Ben Poole, Ainsley Lister en vele anderen, tekende voor deze foutloze, stevige en dynamische productie.



  1. Watch Out
  2. Take Me Away
  3. Freedom
  4. The Dead Tree
  5. Mystery Heaven
  6. Twilight
  7. Dirty Woman
  8. Crush On You
  9. Head Into The Unknown
  10. Warmth Instead Of Cold