Na de massale toeloop van donderdag is het vrijdagavond iets rustiger op de festivalweide. Als debuterende band  werden ze al laureaat van het Belgische luik van The Blues Challenge, een bekroning die The BluesBones vijf jaar later opnieuw in de wacht slepen. Bovendien scoren ze uitzonderlijk goed op de recente Europese editie  Met zanger Nico De Cock en gitarist Stef Paglia in de rangen  wordt oerdegelijke, klassieke bluesrock gedebiteerd, niets meer maar zeker niets minder.

Chilly Willy is nog maar vijf jaar actief als hij in ‘98 op de eerste editie aantreedt, het door den Huibbe aangevoerde bluescombo uit Averbode en omstreken groeide zowat op met het festival in wisselende bezettingen en diverse gedaantes. Zanger Wim Huybrechts noemt het een uit de hand gelopen grap die begon in Den Hemel in Zichem, wellicht is dat zo maar die grap houdt ondertussen al een kwarteeuw stand op de podia. De ongedwongen aanpak in combinatie  met het aanstekelijk enthousiasme zijn hier ongetwijfeld niet vreemd aan en dat wordt nog eens bevestigd in een met de vaste prijsbeesten opgebouwd set-list. Zo passeert de Sonny Boy Williamson klassieker Help Me in een rudimentaire versie. Slim Harpo’s ShakeYour Hips vormt de onvermijdelijke ontknoping en Den Huibbe wordt meteen omringd door enkele dames die lenige danskunstjes etaleren op de drassige boogiebeat.

In de grote tent is het even wachten op een enkele dame, de enige frontvrouw op de affiche dit jaar. Janiva Magness is afkomstig uit Detroit, ze verloor haar beide ouders op jonge leeftijd groeide op in pleeggezinnen, stond als tienermoeder haar baby af.  Tragische omstandigheden die doorklinken in haar soulgetinte blues die ze sinds de jaren negentig de wereld instuurt vanuit Californië, de met awards overladen zangeres heeft ondertussen zo’n dozijn langspelers uit.

Janiva passeerde al in 2011 in Varenwinkel, nog geflankeerd  door haar man Jeff Turmes. Op recente langspelers zoals Stronger For It en Original  komt ze na het afbreken van de langdurige relatie met Turmes met meer persoonlijk getint werk. Blijkbaar heeft ze die breuk ondertussen behoorlijk verteerd getuige de optimistische titel van het recente Love Wins Again. Hoewel, het nieuwe met covers gevulde epeetje is Blue Again getiteld. Het  wordt even wachten, in een (iets te) uitgebreide instrumentale intro ontspinnen zich messcherp priemende duels tussen Zach Zunis’ Stratocaster en de Telacaster van de tweede gitarist. Na een lovende introductie  stapt de gelauwerde diva het podium op. Helaas is de magie van het onderkoelde blueswerk op het podium soms ver te zoeken ”I get cut, I might bleed I won’t cry” vertrouwd de dame ons toe maar van echt zingen is nauwelijks sprake. Een ronduit belabberde  klankbalans helpt evenmin maar Magness gaat zelf niet helemaal vrijuit met haar schreeuwerige uithalen, slechts sporadisch klinkt iets door van de kwaliteiten van deze blanke blueslady.

In de ‘kleine tent’ wordt evenmin op een decibel meer of minder gekeken maar voor Robert Jon & The Wreck werkt dat wel. De formatie aangevoerd door Robert Jon Burrison stamt uit Orange County in Zuid Californië. Het is een relatief jonge band die zweert bij southern rock. Het melodieus  dubbelloopse snarenwerk van Jon en Kristopher Butcher leunen nadrukkelijk op de erfenis van The Alllman Brothers Band, evenals bij die legendarische groep uit het Diepe Zuiden is het toetsenwerk van Steve Maggiora alomtegenwoordig in de knap opgebouwde composities. Bovendien imponeren de melodieuze zangpartijen in het energieke songwerk. Dat pendelt van uitputtende jams naar catchy soulrock.

Met een uiterst gedreven set pakken ze het dansende publiek moeiteloos in. In het strakke tijdsschema is eigenlijk geen ruimte voor een toegift maar een overenthousiast publiek denkt daar duidelijk anders over en sleept alsnog een toegift uit de brand met een vlammend Gypsy of Love. De verkoper van de merchandising komt na afloop handen tekort, ongetwijfeld de revelatie van de dag. Daar kan Jeff Jensen niet tegenop, de zich uitslovende gitarist test zowat alle mogelijke stijlen uit maar weet ons niet echt te bekoren met zijn escapades.

Fotografie: Freddy Van Der Velpen