Oostenrijk is niet meteen het muzikale popmekka, de alpenhoorn en jodelmuziek zijn niet echt aan mij besteedt. Buiten enkele werkstukken met klassieke muziek van Mozart, Shubert, Mahler en Bruckner ontdekte ik in mijn collectie toch een eenzame langspeler uit Oostenrijk in het  wat lichtere genre, een  live-dubbellaar uit ‘69 van Udo Jürgens. De laureaat van het Eurovisiesongfestival in ‘66 met Merci, Chérie. Udo rust ondertussen voor eeuwig op een kerkhof in Wenen naast de illustere componisten Mozart en Shubert en… actrice Hedy Lamarr.

Het echtpaar Georg Altziebler en Heike Binder dat achter de naam Son Of The Velvet Rat schuilt, verruilde de  groene Alpen van hun thuisland voor Californië en belandde in het dorre woestijnlandschap van Joshua Tree. Het duo werkte al eerder samen met Lucinda Williams en  Ken Coomer ( Wilco) en voelt zich thuis in het Americanamilieu. Dorado kwam in nauwelijks enkele dagen tot stand onder hoede van producer Joe Henry die enkele vertrouwde sessielui engageerde. Naast pianist Patrick Warren en de gitaar van Adem Levy zorgt de onvolprezen ritmetandem David Piltch, Jay Belllerose voor een efficiënte backing zorgen.

De foto van donkere, dreigende wolken boven een woestijnlandschap van folkartieste Kristy McGee is een perfecte illustratie bij de muziek.  De schorre doorleefde stem  creëert vanaf het door de echo’s van een harmonica ingeleide Carry On een desolate sfeer. Die cowboy harmonica duikt ook op in het  met  blazers verrijkte Copper Hill. In Blood Red Shoes horen we naast trombone de karakteristieke stem van Victoria Williams.

Een gitzwart Love’s The Devil Foe en Shadow Song houden onze aandacht moeiteloos gaande en dat geldt ook voor de overige sombere bespiegelingen die in een tergend traag tempo passeren. Surfer Joe is even een uptempo buitenbeentje en in Startlite Motel is zelfs enige uitbundigheid te bespeuren, even maar tot je de onheilspellende gromzang hoort. Naast Dylan en Cohen worden Townes Van Zandt als inspiratoren vermeld, evenals bij die grootmeesters is het niet zelden beklemmende gevoel van onderhuidse spanning dat het echte verschil uitmaakt bij dit folk noir pareltje van Son Of The Velvet Rat.