Ronnie Lane was bassist in een wereldberoemde band. Met zijn maten van The Faces en daarvoor de Small Faces reisde hij de hele wereld over. Status van popster, feesten, rock ‘n roll. Langzamerhand kwamen de Faces echter in de schaduw te staan van het solosucces van Rod Stewart en tegelijkertijd veranderde Lane zijn levensstijl. Hij wilde terug naar de basis. Opstaan, de dag door komen in eenvoud. Eten, drinken, geen luxe en gewoon lekker muziek maken met vrienden. Op een boerderij genaamd Fishpool in het oosten van Engeland werd sober maar recht uit het hart geleefd en gemusiceerd. Lane verzamelde gelijkgestemde muzikanten om zich heen en voor de grap noemde hij zijn nieuwe band Slim Chance. Het geluid van het platteland, de folk, ragtime, country, skiffle en rhythm & blues vormden samen de basis voor de Slim Chance-sound. Lane speelde in wisselende samenstellingen met deze nieuwe band.

In 1997 overleed Ronnie Lane, maar zijn muziek leeft nog altijd voort. Een paar oude bandmaten kwamen in 2010 weer bij elkaar en wisten met de vertrouwde geluiden van accordeon, viool, gitaren en mandolines die kenmerkende Slim Chance-sound weer tot leven te brengen. Er volgden optredens in Engeland en veel mensen (her)ontdekten de kracht van Slim Chance. In 2012 namen de mannen het album The Show goes on: The Songs of Ronnie Lane op. In 2013 stond Slim Chance op het fameuze Glastonbury-festival. In 2015 besloten de mannen dat het tijd werd voor weer een nieuwe plaat. Bij Slim Chancer Charlie Hart thuis in zijn Equator-studio werden de nummers opgenomen en naast wat oude (Slim Chance) traditionals werden er nieuwe songs toegevoegd. Bij Slim Chance gaat het niet om ego, maar om de muziek. Er wordt gespeeld in dienst van het liedje en dat is te horen.

Het album opent met het nieuwe nummer Fishing Line. De groove van het nummer is een duidelijke knipoog naar Kushty Rye, één van de oude Slim Chance-nummers. Daarna volgen er nog twee nieuwe songs en een vrolijk uptempo cover van Leadbelly’s Duncan & Brady. De band speelde dit nummer afgelopen juni nog in The Royal Albert Hall tijdens het Lead Belly-fest waar o.a. ook Van Morrison en Eric Burdon op het podium stonden. De versie van Ronnie Lane’s The Poacher blijft dicht bij het origineel, terwijl de Slim Chance-klassieker Ain’t No Lady die erop volgt een andere meer bluesy benadering heeft gekregen. Gastzanger Des Horsfall zingt een prachtige versie van Done This One Before. Het door Charlie Hart gezongen nieuwe nummer Line In The Sand is misschien wel het ankerpunt van dit album. De tekst vertelt het verhaal van Ronnie Lane en Slim Chance. Het gaat over het volgen van je eigen hart. Ken je vrienden, maar ook je grenzen. Gebruik muziek om het leven nog mooier te maken! Veel bandleden van Slim Chance zijn actief binnen andere bands. Geraint Watkins speelde bijvoorbeeld in The Balham Alligators. In de Achterhoek speelt de Nederlandse band Boh Foi Toch een versie van hun Hey Hey, Ho Ho en hele feesttenten zingen dit nummer mee. Terwijl ik dit typ heb ik de avond ervoor het nummer zelf nog gespeeld en de zaal zong het uit volle borst mee. Prachtig om te horen dat Slim Chance er een ingetogen ‘New Orleans’-versie van heeft gemaakt op dit album!

Het album werd gemastered door topproducer John Astley (Clapton, Stones, the Who, McCartney en vele anderen). On the Move klinkt oprecht. De instrumenten krijgen ruimte, het klinkt open, breekbaar en vol met energie. De kracht van het album is de afwisseling van stijl, maar ook het feit dat telkens een ander bandlid een nummer zingt. De mannen van Slim Chance zijn nu ouder en rijper, maar stralen vooral nog steeds plezier en oprechtheid uit. De band neemt haar oude sound mee maar maakt vooral ook veel nieuw materiaal en is dus duidelijk ‘on the move’! Er is maar een ‘Slim Chance’ dat dit album je niet vrolijk maakt.