×

Concert

09 juli 2016

Sjock opent met eclectische country van Sturgill Simpson

Geschreven door: Cis van Looy

Vrijdagavond wordt met een sterk country getint openingsluik de eenenveertigste editie van het Sjock festival op gang getrokken door de Rob Ryan Roadshow. Ryan is een naar Duitsland uitgeweken Amerikaan die een rauw mengsel van roadhouse en rockabilly uitdraagt enkele vroege festivalgangers  worden in de tent gelokt.

Nadien wordt het in de afgeladen ‘Titty Twister’ tent wat benauwender het is niet alleen de muziek van Smokestack Lightnin’ die naar adem doet happen. Het naar een rauwe  bluessong van Howlin’ Wolf genoemde Duitse kwartet  stond al eerder op het podium in Gierle.  De reguliere bezoeker van Sjock is ondertussen vertrouwd met het repertoire, een uitgebalanceerde mix van Americana en sixties werk. Polk Salad Annie, de klassieker van Tony Joe White heeft een al een tijdje een vaste stek op de setlist verworven in een wat onderkoelde, gepersonaliseerde versie.  Niet onterecht, met zo’n outro wordt de oude swampfox zelf opgejaagd wild. Nog leuker wordt het als er enkele oude vrienden op het podium opduiken. Tijdens het van Wanda Jackson geleende Funnel Of Love duikt Roel Jacobs de saxman van de (helaas) al even ontbonden Seatsniffers op en even later  flankeert opper Sniffer zanger-bassist Bernie Batke en gitarist voor een spetterende finale.

Country is, zeker in de programmatie van Sjock, eenmeer eclectische aangelegenheid. Neem nu Sturgill Simpson , sinds de man uit Kentucky in 2012 vanuit de bluegrassband Blue Sunday  voor het solopad koos wordt  hij ingehaald als de  grote hoop van de country, meer bepaald het outlaw genre. Op zijn debuut  High Top Mountain figureren muzikanten als pianist Hargus Robbins en Robby Turner, steelgitarist bij Waylon Jennings. Met die countryman wordt  Simpson wel eens vergeleken evenals die andere country-outlaw Merle Haggard. Op de opvolger Metamodern Sounds In Country Music verruimt Simpson zijn benadering in een meer avontuurlijke gevarieerde stijl zonder evenwel de authentieke country te verloochenen en pikt de draad op die de country-outlaws in de jaren zeventig lieten rondslingeren.

Het recente, als concept opgevatte, A Sailors Guide To Earth versmelten de verhalen met symfonische folk die aansluiting vindt met country soul.  Die recente langspeler wordt nagenoeg integraal opgevoerd maar voordien krijgen we wat ouder werk voorgeschoteld. Ondersteund door een met blazerssectie uitgebreide begeleidingsband trapt Simpson sterk af met Life Of Sin. Long White Line vloeit naadloos over in When The Levee Breaks, gitarist Laur‘Little Joe’ Joamets krijgt opvallend veel ruimte voor zijn slides. Sitting Here Without You het blijft een sterke song maar we prefereren die flitsende fingerpickingstuff  zonder dat overtollige blazersbombast.

Bij het eveneens uit de beginperiode daterende Railroad Of Sin sluit dat, samen met stomende orgelwerk, beter aan. Die blazers zijn essentieel voor de opvoering van A Sailors Guide To Earth. Op de  tonen van melodieus toetsenspel en pedalsteel wordt Welcome  To Earth ingezet. Een geraffineerde tempoversnelling vormt ook in Breakers Roar een bruggetje naar de strakke soulfunk van Keep It Between The Lines een passage die wat meer bijval geniet. In zijn geheel beschouwd komen alle nuances van de wat gedurfde avontuurlijke aanpak van Strugill Simpson niet helemaal uit de verf op een festivalterrein.

The Mavericks hebben daar minder last van met hun bijzonder toegankelijk repertoire dat vooral in de tweede helft van de jaren negentig hoge toppen scheerde. Na een (te) lange pauze brak er vijf jaar geleden een nieuwe episode aan in het bestaan van The Mavericks voor zanger Raul Malo en de originele drummer Paul Deakin, dat blijkt de juiste keuze. De wiegende ska ritmiek van Back In Your Arms Again zet de danslustigen meteen op het juiste spoor. De lijvige frontman Raul Malo danst als een beer maar zingt nog steeds de sterren van de hemel. Country, rock met gesmaakte uitstapjes naar de Cubaanse roots passeren in een voortreffelijke gevarieerde revue. Even dreigt het festijn te worden verstoord Malo maakt zich even kwaad op iemand uit het publiek maar herpakt zich meteen grandioos met het onverslijtbare Dance The Night Away. Vervolgens even op adem komen met het romantische Harvest Moon van Neil Young. In de ontknoping met het bluesy The Only Question Is imponeren gitarist Eddie Perez en toetsenman Jerry Dale McFadden. Het feest gaat rond mindernacht onverstoorbaar verder met een uitgebreide toegiftenreeks. Guantanamera dé klassieker uit Cuba naadloos verweven met Twist and Shout en de onweerstaanbare Tex Mex kraker van The Mavericks All You Ever Do Is Bring Me Down, uiterst voorspelbaar maar het blijft onweerstaanbaar, deze ‘music for all occasions’.