Deze woensdagavond trad singer-songwriter Scott H. Biram op in Kargadoor te Utrecht. Gewapend met een 4-tal gitaren, een rits pedalen,  zijn stem en een stompbox voor het ritme maakt hij dik aangezette countryblues. Deze blues klinkt soms mooi en gevoelig, maar vaker zo rauw dat het naar metal neigt.

“For those who can’t see me, it is me playing this shit, not some recording. “  riep bluesman Scott H. Biram herhaaldelijk door de krappe, tunnelachtige kelder. Deze stond helemaal volgepropt en dit had tot gevolg dat zeker de helft van het publiek het optreden enkel gehoord heeft en niet gezien. Verre van ideale omstandigheden. De volgende keer het podium verhogen voor beter zicht, of simpelweg minder mensen binnenlaten?

Allereerst maakt het publiek kennis met het “image” van Biram. Naar eigen zeggen veegt hij het zweet van zijn hoofd met de doek waarmee hij ook zijn neus snuit. Dit is informatie die hij graag meermaals deelt met het publiek. Als er iets in zijn richting wordt geschreeuwd, antwoordt hij door te vertellen dat hij een zeer matige pijpbeurt van die persoon heeft gehad. Ook schreeuwt hij luidkeels om meer bier. Goed, de toon is gezet en het image van Biram komt luid en duidelijk over. Een lompe grap? Oprecht? Een gimmick? Ik hou het op een beetje van beide. Vermakelijk, maar soms gaat het trucje wat te lang door.

Gelukkig is er daarnaast ook de muzikant Biram, die keihard werkt voor zijn publiek. Hij wisselt razendsnel tussen gitaren en ragt in een sneltreinvaart zijn spijkerharde bluesnummers erdoor. Dikwijls is er tijd voor een rustmoment. Dit betekent meer bier, ranzige praatjes en zo nu en dan een mooie ballad.

Opvallend om te horen is dat deze ballads live minder verfijnd klinken dan op de albums. Zijn stem schuurt aan alle kanten en de gitaar rammelt. Op het moment dat hij er meer moeite voor doet, blijkt wel degelijk dat hij in staat is tot een mooi gezongen liedje, dat horen we helaas iets te weinig. Aan alles is echter duidelijk dat zowel het publiek als Biram daar niet voor gekomen zijn; geragd en gefeest zal er worden!

Aan al het moois komt een eind, dus ook aan deze avond. Echter niet voordat Biram zijn versterker nog een tandje harder heeft gezet en zijn gitaar een aantal octaven lager heeft gestemd. Around The Bend, het logge metalnummer van zijn meest recente album, wordt ingezet. Nog één keer alle energie eruit en oorverdovend hard knallen! Of Biram’s volume het veroorzaakt heeft weet ik niet, maar na afloop liep ik met gevallen steengruis in mijn nek weer terug naar het station…