Met zijn broer Brian figureert hij in de jaren tachtig in de Philly-formatie Bricklin en Martin’s Dam. Scott toert onafgebroken met The Figgs en Graham Parker en… Joseph Parsons  Met deze singersongwriter en Ben Arnold  zet de bassist geflankeerd door drummer Matt Muir  4 way Street op, een naar Buffaloo Springfield en Crosby, Stills & Nash gemodelleerde groep die later in Us Rails uitmondde, een soort super verbond van singersongwriters. Parsons en Arnold leverden recent nog knap werk af. En nu is er een tweede  solowerkstuk van Bricklin.

De uit 2011 daterende voorganger was op een semi akoestische rockende leest geschoeid, met Lost’Til Dawn wordt die benadering verder geperfectioneerd. Bricklin beperkt zich niet tot zang en basgitaar op enkele nummers bespeelt hij zowat alle mogelijke snaarinstrumenten. Frankrijk is al een tijdje de tweede thuishaven en de opname vonden in Parijs plaats met hulp van plaatselijke muzikanten als Felix Beguin( gitaar en toetsen) en drummer Jerry Norris.

De doffe roffels die je in Maybe Less Than Before, een door slide aangedreven, geraffineerde swampblues, hoort zijn van Matt Muir afkomstig.  Scott verzorgt samen met Beguin de productie en mix en componeert alle nummers waarin uiteenlopende muzikale invloeden opduiken.

Het door vurige riffs aangestuurde Fire On Fire is een gespierde rocker die tussen de Stones en Faces laveert en ook Lost Til Dawn steunt op een stevige backbeat. On The Rock is  een ietwat lieflijke folkrocker. De akoestische pop van Let Me Go lijkt op de meer intimistische momenten van de Fab Four en we blijven bij The Beatles: Baby Shoes doolt eind jaren zestig ergens in Abbey Road rond.

De snerpende gitaren en wat geknepen melodieuze zang van The Other Side en vooral Make A Lotta Love komen dicht in de buurt van Tom Petty. Tussendoor is er nog plaats voor een gefluisterde akoestische ballade of een fijne gecroond stukje soul.

“I can be, you can be, anything we want to be”, horen we in het als aftelrijmpje opgebouwde, afsluitende track. We betwijfelen geenszins het vakmanschap van Bricklin maar vergeleken met het recente solowerk van Parsons en Arnold en de  gezamenlijke output van US Rails valt dit op zich niet  onverdienstelijk werkstuk iets te licht uit.