De muziek van deze jongedame ontdekten we bij Nickel Creek en voordien leverde de chanteuse en violiste al twee soloplaten af. Naar eigen zeggen luidt  het derde schijfje een breuk met haar  verleden in. “Young in all the wrong ways” zingt ze met forse uithalen in de fraaie, door priemend gitaarwerk van de tandem met Jon Brion en producer Gabe Witcher en welgemikte drumroffels van Jay Bellerose begeleidde opener.

Andere songs leunen op het onweerstaanbare mengsel van bluegrass en folkpop dat aan de periode bij Nickel Creek herinnert. Een huppelende  Our Last Time komt opvallend dicht in de buurt van het  werk van Eddie Reader met Fairground Attraction. Het is een van die zeldzame songs waarin Sara de fiddle nog eens opdiept, The Truth Won’t Set Us Free, een onvervalste honkytonker is de andere.

Niet dat we betreuren dat er helemaal op het persoonlijke songwerk en de vocale uitwerking gefocust wordt zoals in The Love That Got Away, een schitterende pianoballade die berusting uitademt. Een fel rockend Move Me toont het tegenovergestelde met andermaal ruige uithalen. In tegenstelling tot haar vorige solowerk valt er geen coverwerk te bespeuren. Wel enkele songs die in samenwerking met anderen gecomponeerd werden.

Like new Years Day is een verstild pareltje dat met de hulp van Dan Wilson tot stand kwam. Producer en gitarist Gabe Witcher zat mee aan de schrijftafel en dat resulteert in Without A Word, een te koesteren kleinood met de Wurlitzer en warmgestookte Hammond van Benmont Tench die de goddelijke zang van Watkins flankeert. De echte kracht van Sara Watkins schuilt in dat soort van meer intimistische, countryneske miniatuurtjes zoals  de afsluitende hymne Tenderhearted aantoont. Klassewerk!