“There’s more to the picture than meets the eye.” Neil Young zong het al en als je naar het hoesje kijkt van het nieuwe album van Samantha Fish, dan blijkt het weer eens te kloppen als een zwerende vinger. Wat je ziet is namelijk een lief, wat onschuldig ogend meisje. Wie zou verwachten dat achter dit plaatje een ‘bluesrockbeest’ schuilgaat? Geloof me, toch is het zo. Luister maar eens naar haar debuutalbum Runaway!

De 22 jarige Fish komt uit Kansas City, Missouri. Nog niet zo heel lang geleden ontdekte ze (pas) de blues en vooral, haar liefde voor dit prachtige genre. En dat is bijna niet te geloven als je haar gitaar hoort spelen op dit album: alsof ze een volleerde bluesrockgitariste is die al tientallen jaren in het vak zit, knalt ze van een stevige rocker naar een indrukwekkende ballad en van een swingende boogiewoogie naar een jazzy bluestrack. En of het nou gaat om de slaggitaar of om een solo, haar spel is ‘retestrak’!

De afwisseling zit ‘m niet alleen in de nuances binnen het genre, ze zorgt hier ook voor op het vlak van de materialen: ze speelt slidegitaar, met whawha, met een flinke distortion, op akoestische en op elektrische gitaar. En ok, het is wat oneerbiedig om in het rijtje materialen een artiest te noemen maar toch, een prachtig voorbeeld van afwisseling is het wel: met Push Comes To Shove kent het album namelijk ook nog eens een (vrolijk) duet met Mike Zito (die ook aan dit nummer meeschreef).

Wat ook opvalt: Fish komt met originele invullingen op de bekende bluesschema’s. Leavin’ Kind bijvoorbeeld kent een heerlijk opzwepend ‘swampy’ thema op de gitaar. Erg verrassend! Ook Soft And Slow is zo’n nummer met een zeer herkenbare melodie, maar toch op een eigen manier gespeeld. Het ligt heerlijk in het gehoor, is vrolijke zomerse bluesrock. Louisiana Rain (oorspronkelijk van Tom Petty) had in deze versie maar zo een hit kunnen zijn geweest van Bonnie Raitt, zowel qua compositie, qua zang als qua gitaarspel: de bottleneck past Fish ook erg goed. Dit is overigens haar enige cover, verder zijn het allemaal eigen nummers, waarvoor dus extra lof.

De stem van Fish is af en toe nog wel wat iel, dat kan ook bijna niet anders als je zo jong bent. Toch zou het me niet verbazen als haar stem over een paar jaren dicht in de buurt ligt van die van Aretha Franklin.

Runaway is een zeer geslaagd debuut van Samantha Fish, die op alle vlakken een grote verrassing is in de wereld van de bluesrock. Ze timmert nog maar kort aan de weg, maar als ze doorgaat zoals ze nu doet, dan wordt dat een prachtige lange weg… A highway!

Hier een ouder nummer van Fish, een mooi voorbeeld van haar kunnen:

https://www.youtube.com/watch?v=T1ImMQLuQHA