Het kan kort: deze cd is nu al één van de toppers van 2009!! Dus hup, nu gauw naar de al dan niet virtuele winkel en kopen dat album!

Voor degenen die vinden dat het zo niet werkt (waarom eigenlijk niet?), de aanbeveling van hét album van 2009 kan ook in meer woorden. Dan begint het bij de voor de fans al zo bekende ommekeer in het leven van Sam Baker, als hij in 1986 door Peru reist. De trein waarin hij zit wordt opgeblazen door de terroristische beweging ‘Lichtend Pad’. Meerdere mensen worden gedood, waaronder een Duitse jongen en zijn ouders, die naast Baker zaten. Zelf overleeft hij de aanslag, ondanks dat hij bijna doodbloedt. En er veel ellende aan overhoudt: scherven in zijn been, een hersenbeschadiging, koudvuur en oorsuizen…

Een ander gevolg is dat hij opnieuw gitaar moet leren spelen: omdat zijn linkerhand beschadigd is, kan hij met die hand nog moeilijk de akkoorden pakken. Nu doet hij dat met rechts, is hij dus linkshandig.

Dit voorval is, logisch, een belangrijk thema geworden in het leven van de Texaanse singer-songwriter. Hoewel het eigenlijk volkomen onterecht is om de man met die term af te doen: toegegeven, hij knauwt als een echte Texaan, ziet er ook Texaans uit, hij schrijft zijn eigen nummers en zingt die, zichzelf begeleidend op zijn gitaar. Maar toch… Baker is meer dan singer-songwriter, hij is een songteller. Elk nummer vertelt een verhaal, is te omschrijven als een muzikaal schilderij. En elk schilderij staat afzonderlijk net zo als een album in zijn symbiotische geheel. De manier waarop Baker zijn schilderijen brengt is ook bijzonder. Door zijn asymmetrische manier van zingen, niet-logische ademhalingen, soms lijkt het wel rap. Maar dan mooi… Nee, waanzinnig mooi! In een interview gaf hij eerder al eens aan, dat hij de teksten ook zo op papier zet. Geen hele zinnen, halve zinnen of zinsdelen.

Wat trouwens erg bijzonder is aan zijn nummers is de wetenschap dat de hersenbeschadiging die Baker bij de aanslag had opgelopen voornamelijk dat deel in de hersenen had geraakt waar de woorden worden opgeslagen. Hoe kan iemand dan toch nog zó in staat zijn om zulke teksten te schrijven?

Inmiddels 55 jaar heeft Baker met Cotton zijn persoonlijke trilogie afgemaakt. Die werd ingezet in 2004 met het album Mercy. Thema daarop was de willekeur die bepaalt wie verder mag leven en wie niet, natuurlijk voortkomend uit die eerder genoemde aanslag.

Tweede album was Pretty World vol met mijmeringen over –de titel zegt het al– schoonheid en dankbaarheid. In dit laatste deel spreekt opnieuw de titel voor zich: Baker zingt over het vasthouden aan woede, over vergeving en de prijs daarvan: “Talk about forgiveness”.

En dan nu dus, Cotton. Het album is opgedragen aan Ollie Lee Baker, Bakers vader die op 30 maart 2009 op 88-jarige leeftijd overleed. Qua uiterlijk is de cd in dezelfde stijl als de eerdere hoesjes. En qua muziek trouwens ook: dertien verhalen, allemaal in de bekende Baker stijl. Maar toch zijn het nieuwe nummers… nieuwe schilderijen. Na de opening (Dixie) hoor je eigenlijk bij de eerste gitaaraanslag al met wie je de volgende drie kwartier te maken krijgt.

En ja oke, veel nummers hadden inderdaad ook gewoon op de voorgangers kunnen staan. Maar toch, op de één of andere manier deert dat niet, het blijft mooi, alles… Een verschil met de vorige twee albums is wel dat wat meer gefreakt wordt: zowel qua instrumenten als zang. Nog meer verschillen en overeenkomsten aan de hand van nummers:

Moon en Mennonite hadden zo op de voorgangers kunnen staan vanwege Baker’s asymmetrische manier van zingen. Als heel rappend Nederland nou eens hiernaar zou luisteren en beter nog, hier een voorbeeld aan nam, dan zou Written in Music er ineens een genre bij hebben: countryrap.

In Signs doet Baker wat hij op vorige albums ook deed: een oud nummer verweven in een nieuw door hem zelf geschreven nummer. Het bestaande is Meet Me In St. Louis van Mills and Sterling, uit 1904. Het geheel is een prachtig resultaat, misschien wel het mooiste nummer van de cd.

Who’s Gonna Be Your Man is de enige volledige cover. Niet te horen, want het wordt met evenveel overtuiging gebracht als alle wel eigen nummers.

Misschien wat onlogisch qua volgorde, niet minder mooi is Palestine I (eerder op het album staat Palestine II). Ook hier is weer te horen, dat Baker meer freakt dan op de voorgangers: meer distortion op de gitaar. Als dan weer een vergelijking mag worden gemaakt met Pretty World, dan met het nummer Psychic.

Snow is weer kenmerkend vanwege een andere zo typische Baker-stijl: het herhalen van woorden, van zinnen… Nee de schijf blijft niet hangen, Baker blijft melden dat snow is deep, the road is long…

Na drie albums mag wel gesteld worden, dat Sam Baker als geen ander sfeer weet te creëren. Dat geldt overigens ook voor de concerten die hij geeft: Baker maakt van de zaal zijn eigen woonkamer, waarin hij je uitnodigt. Je zult je er welkom voelen! Ter promotie van dit album heeft hij inmiddels alweer wat mensen welkom geheten, tijdens meerdere optredens. Nu maar hopen dat nog vele volgen.

Cotton brengt een complete herbeleving van het gevoel dat ontstond bij het horen van de vorige twee albums. De vergevingstrilogie mag dan klaar zijn, zolang Sam Baker maar doorgaat met het maken van absolute klassiekers is dat geen probleem. Wat niet vergeven zal worden? Zie de eerste zin, hier bovenaan. Dus hup, nu gauw naar de al dan niet virtuele winkel en kopen dat album!