Gitarist/banjospeler Sam Amidon blijft een opvallend fenomeen. Op elk album vindt hij weer een nieuwe muzikale verdieping waardoor ze zowel indringend als intrigerend zijn.

Voor zijn nieuwe album Lily-O toog gitarist/banjo speler Sam Amidon naar Reykjavik, IJsland. Daar nam hij samen met de bekende producer Valgeir Sigurðsson (Björk, Bonnie “Prince” Billy, Feist) en zijn ‘vaste’ begeleiders Shahzad Ismaily (bas) en Chris Vatalaro (drums) en voorname gast Bill Frisell (gitaar) wederom een flinke stapel prachtige nieuwe songs op. Lily-O is het derde album dat hij met Sigurðsson opnam. Voor het IJslandse platenlabel Bedroom Community nam hij eerder ook de albums I See The Sign (2010) en ook All Is Well (2008) met Sigurðsson op, die als geen ander weet wat de muziek van Amidon nodig heeft.

In navolging van het prachtige Bright Sunny South van vorig jaar is Lily-O wederom een intrigerende set songs geworden. Het spel van Amidon, zowel op gitaar als banjo, is briljant maar zijn warme, markante stem is op dit nieuwe album nog meer zijn absolute handelsmerk. Alleen de acapella gezongen opening van de titelsong maakt dat al duidelijk. Meesterlijk! Maar op de rest van de songs is zijn stem al net zo indringend. De keuze om Brill Frisell te vragen is trouwens ook een meesterlijke. Zijn intrigerende gitaarpartijen zijn een grootse aanvulling op de songs van Amidon.

Zoals van Amidon bekend is, schrijft hij zelf songs maar ver- en bewerkt hij ook traditionals. Op Lily-O is dat niet anders. Geïnspireerd door het zo gevarieerde werk van Pat Martino (het fraaie Pat Do This, Pat Do That is de ultieme ode) , Jimmy Giuffre Trio, Jeff Davis en Jimi Hendrix vindt hij zijn weg in de prachtige songs van Lily-O. De geest van John Martyn, de absolute uitdager van folk in alle elementen, waart ook op dit album rond. Zowel in de uitdagende manier van gitaarspelen als in de indringende manier van zingen.

Lily-O is een album dat wederom de grote klasse van Amidon optimaal laat horen. Het is een album dat van de banjoklanken van openingssong Walkin’ Boss (Jeff Davis) tot de prachtige slotsong Devotion, met briljant en sfeervol gitaarwerk van Frisell, helemaal klopt. Prachtplaat!