×

Ry Cooder

The Prodigal Son

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Fantasy

The Prodigal Son Ry Cooder Roots 5 Ry Cooder – The Prodigal Son Written in Music https://writteninmusic.com

Meestergitarist Ry Cooder (71) brengt met het langverwachte The Prodigal Son eindelijk een nieuwe langspeler! En er is nog goed nieuws, want Cooder gaat met het nieuwe album op tournee, in de States uiteraard, maar ook in Europa.

Een nieuw album van Ry Cooder wekt natuurlijk belangstelling. Terecht, want slechts weinigen kunnen een meer overtuigend muzikaal cv voorleggen. Geef Cooder een gitaar (gelijk welke variant, als er maar snaren op staan) en onze fijnbesnaarde vriend maakt er prachtliedjes mee. Zie ook zijn imposante oeuvre, met o.a. een resem tijdloze soundtracks (o.a. Paris, Texas), naast een haast niet bij te houden lijst bijdragen aan andermans albums. En alsof dat alles niet genoeg was, zette hij Cuba mee op de muzikale kaart en ging de muzikale ontdekkingsreiziger op zoek naar Afrikaanse, Indiase en zelfs Hawaiiaanse inspiraties. Over al die avonturen kan je lezen in de de pracht van een biografie van Wouter Bulckaert schreef over de legendarische muzikant (en diens bijdragen aan zowel Captain Beefheart, Buena Vista Social Club, The Rolling Stones, Taj Mahal en vele anderen).

Maar goed, we wijken af en gingen het dus over Cooders’ nieuwste werkstuk The Prodigal Son hebben. Treffende titel overigens, zeker voor een muzikale outlaw als hem. Zo lijkt het wel dat hou ouder hij wordt, hoe meer bezielde passie er bij hem naar voren komt. En ook: hoe strijdvaardiger hij is. Neem er gerust zijn vorige albums bij, respectievelijk Live in San Franciso (2013), Election Special (2012) en Pull Up Some Dust And Sit Down (2011) waar hij met een ironische grijns songs als pakweg Mutt Romney Blues en No Banker Left Behind brengt. Daaruit leid je af dat er slechts een nieuw album uitkomt als Cooder dat zo plant. Zodoende zit er maar liefst zés jaar tussen Election Special en het nieuwe The Prodigal Son. Haast een halve eeuwigheid in de muziekwereld, waar continu een legertje nieuwe artiesten hun opwachting maken om even later weer te verdwijnen. Niet zo met Cooder, die zijn legendarische status op The Prodigal Son helemaal waarmaakt.

Bij de eerste paar luistersessies voelt het album erg herkenbaar aan. Zo wéét je nu eenmaal dat de (slide)gitarist heel sterk teert op de erfgoedwaarde van muziek. Het aandeel zelfgeschreven nummers is hier met slechts drie stuks behoorlijk klein, het aantal herinterpretaties best groot (met o.a. een huiveringwekkende kippenvelherwerking van Blind Willie Johnsons’ Nobody’s Fault But Mine die op zich al de aanschaf van dit album rechtvaardigt). Overigens graait Ry Cooder diep in het geheugen en pikt hij er net die songs (onder meer de spirituele hymne You Must Unload van Blind Alfred Reed) en artiesten (o.a. Rooseveld Graves, The Stanley Brothers,..) uit die hem in staat stellen om net die verhalen te vertellen die vaak al decennia meegaan, maar ook nu nog van onschatbare waarde zijn .

Een beetje alsof Cooder de weg wil blijven wijzen naar het verleden, naar al wat vóór hem kwam, naar de énorme rijkheid van dat (muzikaal/cultureel) erfgoed en al die muzikanten die hij (nog steeds) op handen draagt. Dat vind je ook terug in de rustieke folk van het zelfgepende Jesus And Woody (Guthrie), waarvoor vele mindere muziekgoden een lichaamsdeel naar keuze veil hebben. Prachtige tekst ook, onder meer over hoe de ‘war for oil’ eeuwig doordraait bijvoorbeeld, met frasen als “sing me a song like This Land Is Your Land ”). Met die song lijkt Cooder te willen zeggen: laat me op zijn minst de illusie dat het goed is te blijven strijden voor de dingen die er wezenlijk toe doen. Laat me vechten tegen de bierkaai, want de massa heeft toch geen oren naar de (kritische) boodschap die ik breng.

Cooder blijft dus onophoudelijk graven in dat diepe, rijke muzikale verleden (met veel aandacht voor gospel en blues uiteraard, evengoed ook folk, soul,..), maar benadrukt daarmee net een heel erg actuele boodschap. 71 is ie inmiddels, maar hij is bijvoorbeeld wél op de hoogte van processen zoals gentrificatie (Gentrification) en hoe naties met de handen in het haar zitten rondom het vluchtelingenvraagstuk (het met heerlijke backing vocals opgetuigde Everybody Ought To Treat A Stranger Right). In die politiek gechargeerde songs blijkt Cooder een uiterst kundige, nuchtere en wereldwijze observator. “The Google Men are coming” zingt ie bijvoorbeeld tijdens Gentrification, en dat stemt hem natuurlijk niet echt vrolijk.

Een zuivere ‘politics’ plaat zoals Election Special is het nieuwe Cooder album niet geworden. Wél hoor je een uiterst bevlogen muzikant die hartstochtelijk geniet van het speelplezier. De basis voor dit nieuwe album is met name vooral de interactie tussen vader en (slide)gitarist Ry en zoon Joachim, die het album co-produceerde, op percussie/ritme. Dat hoor je onder meer in de uitgepuurde call & response van I’ll Be Rested When The Roll Is Called (waarin je met wat goede wil een connectie kan leggen met de The Seeger Sessions van Bruce Springsteen). Op vocaal vlak zou je dan weer kunnen verwijzen naar de wat krakende stem van John Hiatt.

Tekenen ook aanwezig op The Prodigal Son: humor, zelfrelativering en een fikse scheut ironie. Dat hoor je onder meer in Shrinking Man, waarin Cooder deels zichzelf op de korrel neemt. Ondanks zijn status als muzikale legende beschouwt hij zichzelf als slechts een element in een veel grotere wereld. Het illustreert goed hoe Cooder zichzelf niet vastrijdt in de ernst en het sérieux, maar dat The Prodigal Son zich kenmerkt door de aanwezigheid van een wat lossere, luchtigere en meer speelse vibe. Naast humor is er ook hemelse zang (heerlijke backing vocals), net als bij het nekvel pakkende liedjes met als naakte essentie: opréchtheid. Je gelóóft Cooder als hij ons, “brothers & sisters” gelijk, tracht aan te sporen om met deze reeks prachtliedjes al onze (dagelijkse) zorgen en beslommeringen te vergeten.

We vallen ook als een blok voor Harbor Of Love, een uitgepuurd brokje sprankelende magie die aangeeft dat Cooder nog steeds op zoek gaat naar nieuwe horizonten. Als een avonturier die gesterkt wordt door de gedachten aan het thuisfront. Het is ontegensprekelijk een van de meest pakkende songs op dit album. Met een van de meest zijdezachte, fluwelen en uiterst fragiele vocals van de meestergitarist: “ a new day will come / in the harbor of love”. Die track is duidelijk gevoed door diep doorleefd sentiment en ontlokt de luisteraar met al die weemoedige hartstocht en pakkende eenvoud een handvol tranen.

Wat een contrast overigens met de aanlokkelijke eenvoud van de door gospel beïnvloede opener Straight Street waarin Ry Cooder een man laat uitleggen hoe hij in sneltempo plots allerlei veranderingen meemaakt, hoe zijn leven plots een enorm grote U-turn maakte (“I was living on Broadway / I had to move / I’m living on Straight Street now”). Of neem het ronduit héérlijke potten-en-pannenfeest dat In His Care heet en waarmee Cooder en co in feestmodus dit album besluiten. Inbegrepen: een heerlijke lap slidegitaar. Een beetje alsof hij besliste: zo op het einde mag het dak er wel helemaal af. Doen we net wat gekker, minder regeltjes en gedoe, met een song die herinnert aan de Ribotachtige ritmiekjes die je op Real Gone (Tom Waits) kan vinden. Uiterst swingend en dansbaar ook. Een heel erg fijne afsluiter die élke criticaster helemaal over de eindstreep trekt.

Dat alles leidt ertoe dat The Prodigal Son vrijwel probleemloos gecatalogeerd mag worden als een van de allersterkste Cooderalbums in jaren. Ry Cooder verkeert duidelijk in uitstékende vorm en presenteert een modern meesterwerk. We zijn razend nieuwd of onze geliefde The Prodigal Son ook live stand houdt tijdens het Europese luik van de aankomende tournee. Om nu al van te dromen met die héérlijke soundtrack erbij.



  1. Straight Street
  2. Shrinking Man
  3. Gentrification
  4. Everybody Ought To Treat A Stranger Right
  5. The Prodigal Son
  6. Nobody's Fault But Mine
  7. You Must Unload
  8. I'll Be Rested When The Roll Is Called
  9. Harbor Of Love
  10. Jesus And Woody
  11. In His Care