Het gaat goed met de bekendheid van folkzangeres Julie Byrne. De lovende recensies over haar nieuwe album blijven maar binnenstromen en ook op Written in Music waren we zeer ter spreken over Not Even Happiness. Inmiddels staan een aantal gerenommeerde festivals klaar om haar muziek een groter podium te bieden, zo ook het Utrechtse Le Guess Who festival, is zojuist aangekondigd. Betekent dit in de toekomst minder kans om haar op een intieme locatie te zien? Dat is toch de omgeving waar ze het best tot haar recht komt, zo verwachtte ook het publiek bij de stijf uitverkochte show op schip Vessel 11 te Rotterdam.  Een vervelende bijkomstigheid van het schip is dat het heel de dag stil in de haven ligt, uren blootgesteld aan weer en wind: de zon, in dit geval! Waar het deze vrijdag 2 juni buiten al bijzonder heet was – rond de 27 tot 30 graden Celsius – kon je daar gevoelsmatig in het schip zo’n ruim 10 graden bij optellen, zonder enige vorm van verlichting of koelte. Verstikkend heet, zo kun je gerust stellen.

Die hitte maakt de mensen aanvankelijk ook wat prikkelbaar. Er is door de drukte nauwelijks ruimte om te bewegen: wel of niet zitten (vooral waar- en hoe te zitten), toch nog even snel een glas water halen bij de bar, de kleinere bezoekers die verlegen aan hun grotere medemens vragen of ze alsjeblieft naar voren mogen. Toch gaat het uiteindelijk gemoedelijk, maar er zijn altijd uitzonderingen in de vorm van mensen die met duwen, trekken, schreeuwen en mopperen hopen hun zin te krijgen. Tip!:

1. Kom op tijd
2. Netjes vragen is effectiever

Alles is vergeten en vergeven – behalve door de mopperaars, die bleven de hele avond op hilarisch wijze  boos – als Julie Byrne met haar gitaar en een toetsenist het podium opkomt. Een soundcheck bleek geen overbodige luxe als ze zich na de zoveelste keer haast smekend excuseert en zegt dat haar vocalen niet goed in de monitor staan en de aanvankelijk niet aangesloten synths zelfs helemaal niet te horen zijn op het podium. Als alles uiteindelijk toch perfect werkt en -klinkt krijgen we een geweldige show te horen. Natuurlijk ligt de nadruk op haar laatste album, maar ook een oudje zoals Prism Song komt voorbij. De liedjes klinken wel wat rauwer en intiemer dan op Not Even Happiness te horen valt, zodat nu de meeste ruimte wordt gelaten voor haar prachtige stem en minimaal gitaargetokkel. Een enkele keer treden de toetsen op de voorgrond, maar ze hebben niet het bedwelmende psychedelische effect zoals op het album soms wel het geval is.

Dit is dan ook echt een folk show, waar wat zacht geroezemoes en het rinkelen van bierglazen de sfeer enkel versterken bij een verder muisstil publiek. Byrnes muziek typeert zich doorgaans door een meer winterse, gezellige sfeer, maar ook in deze zomerhitte houdt ze goed stand. Dit is helemaal te wijten aan de rust die ze projecteert op de zaal en de lieftallige bedankjes die ze tussen de nummers door aan het publiek toespeelt. Al snel bevinden we ons in een prachtig rustgevende roes, aangevoerd door de homogene sfeer die ze met vocalen, gitaar en synths creëert. Een roes waarmee het prachtig ontsnappen is aan alles: de hitte, de chaotische buitenwereld en de dagelijkse sleur. Even vergeet je alles en is er alleen Byrne en haar muziek. Prachtig toch? Door de sterk gelijkende liedjes ligt verveling op de loer als je uit die roes dreigt te gaan.  Enkel bij afsluiter Live Now As a Singer roept ze een dreampop sfeertje op dat afwijkend is van de andere liedjes, waardoor het ook gelijk een opvallend hoogtepunt vormt. Gelukkig krijgen we voor verveling de kans niet, want haar show duurt slechts 45 minuten. In dit geval is dat perfect. Na afloop neemt ze sympathiek nog uitgebreid de tijd om het publiek te woord te staan en haar merchandise te signeren. Daarna… snel, de frisse lucht in…

Foto’s: Niels Thieleman