Zwemmen is nooit mijn favoriete sport geweest in tegenstelling tot rond(lopen) dolen in de natuur of lange fietstochten. Gelukkig worden we met deze Swim Sessions niet fysiek geconfronteerd met  levensbedreigende toestanden,  hoewel het is bij momenten wel verdrinken in oeverloze muzikale improvisaties. Nu heb ik niet bepaald een fobie voor experimenten maar bij het beluisteren van deze sessies is voor mij persoonlijk toch duidelijk meer aan de hand dan de gebruikelijke koudwatervrees.

Het was natuurlijk wel te verwachten dat een project van Lily Kiara meer buiten dan tussen de lijntjes kleurt en dat gebeurt dus ook in de concertregistratie van de passage begin 2014 van The River, een jazz sextet met Michael Moore en Michael Vatcher, in het Bimhuis in Amsterdam.

Verwacht je aan een amalgaam van folk, spoken word, poetry en blazersinterventies die op en over de rand van kakafonie zwalpen. Zo wordt je telkens op het verkeerde been geplaatst. Fish + Quiet As Water wordt geopend met fluisterend gemurmel waarin de zwoele zang van Kiara opduikt, niet onaangenaam maar de letterlijke uitschuivers in Belly Flop gaan ruimschoots over de rand van mijn irritatiedrempel, zappen is niet aangewezen, dan loop je Little Pink Girl mis, verfijnde folk refererend naar het prille werk van Suzane Vega.

Na een  dichterlijk intermezzo van Julyen Hamilton komen we terug in die folksfeer maar Provider loopt helaas uit in een oeverloze repetitieve improvisatie. Wellicht leuk om in een concertzaal met danseressen op het podium te beleven en dat geldt ook voor de geïmproviseerde blazersjam Home

Het ligt wellicht aan mezelf maar echt thuis en een beetje op mijn gemak voel ik me alleen in de akoestische passages  zoals Proud/ Hope en Laterns With Light waarin Lily naast haar fragiele, intimistische folk hoogstens een van de klarinetten van Moore of het trompetje van Felicity Provan duldt.