San Bernadino ligt zo’n 100 kilometer ten oosten van Los Angeles. De stad telt ruim 200 duizend inwoners. Het is de plek waar Rick Shea opgroeide en waarover hij op de titeltrack van zijn nieuwste album Sweet Bernardine vol liefde en melancholie zingt. Een nummer met een eenvoudig thema, maar met een prachtige invulling. Onder meer door die liefdevolle manier waarop Shea ‘zijn’ stad bezingt. Die stad en zijn jeugd komen op dit nieuwe album veelvuldig voorbij. Wat duidelijk wordt, is dat je er niet geweest hoeft te zijn, om een beeld te vormen. Alleen dat al maakt van Sweet Bernardine een erg geloofwaardig album.

Rick Shea zit inmiddels bijna een kwarteeuw in het vak. Waar zijn muziek in de beginjaren duidelijke invloeden kende van Bakersville-grootheid Merle Haggard, is die nu aardig te vergelijken met de muziek van bijvoorbeeld Tom Russell. Groot verschil met Russell is wel de zangstem van Shea. Die is wat afgeknepen, klinkt als van achteruit de keel gezongen. Wat dat betreft is hij een beetje de mannelijke Diana Jones, om maar eens met een gedurfde vergelijking te komen.

Al aan de eerste tonen op de akoestische gitaar hoor je welk muzikale hoofdgerecht Shea gaat serveren: country. Bijgerecht is naast folk de muzikale invloed vanuit Mexico, dat dan ook op slechts zo’n 200 kilometer van San Bernadino ligt. Het instrument dat vooral voor die invloed zorgt is de accordeon.

De nummers op het album zijn grotendeels uit Shea’s leven gegrepen, ze hebben hoe dan ook inhoud. Mexicali Train gaat over een treinreis die Shea ooit nam, om een oude liefde te vergeten, om erachter te komen dat die herinnering je altijd zal blijven (achter)volgen. Gregory Ray Deford heeft een mooi, wat droevig, folky thema op de akoestische gitaar. Even doet het denken aan Resurrection Day van Paul Thorn. Tot de slide binnenkomt en Shea begint te zingen: “Gregory Ray DeFord was not an oulaw.” Shea bezingt geschiedenis, op een mooie manier. Dat doet hij ook op John Shea From Kenmare. Familiale geschiedenis in dat geval; het nummer gaat namelijk over zijn betovergrootvader uit County Kerry in Ierland, die tijdens de Burgeroorlog in de gevangenis belandde.

Het album kent 2 covers: Honky Tonk Blues van Hank Williams, waarop Shea laat horen dat hij ook een bescheiden jodel in zijn stem heeft en slotnummer Streamline Cannonball, een cover van Roy Acuff. Dat is op dit album een prachtig, ingetogen folkduet met Mary McCaslin.

De nummers op Sweet Bernadine kennen veel akoestische gitaar, maar zo af en toe pakt Shea ook zijn Fender Telecaster. Dat zorgt voor een mooie afwisseling. En wat voor gitaar het ook is, Shea speelt erg goed. Het album kent ook nog een aantal momenten van erg mooie samenzang, zoals op al genoemde titeltrack, die onderaan deze pagina te beluisteren is.

Sweet Bernardine is zo’n album dat je uit jezelf wellicht niet zo 1-2-3 zult oppikken, dat waarschijnlijk aan veel mensen voorbijgaat. Dat is jammer, als je tenminste van gedragen country houdt. Reflectief, niet uitbundig, gewoon heel erg mooi.