Afgelopen donderdag stond Richard Thompson in het kader van zijn lopende akoestische solotournee op de planken van de Zoetermeerse Boerderij. Er is weinig aan te merken op ‘s mans oerdegelijke optredens met band, maar alleen is hij kwetsbaarder en avontuurlijker. “I think all music is written from an extreme point of view; you live to the limit in some way”, zei hij in 1982. Als uitvoerend artiest illustreert Thompson die woorden het beste wanneer hij het podium met niemand hoeft te delen.

Ongetwijfeld mede geïnspireerd door het sublieme geluid – theaterkwaliteit in een popcentrum – toonde de dagelijks oefenende vakman met een zelfs voor zijn doen uitzonderlijke gratie en souplesse waarom fans èn tal van critici hem als de beste gitarist in de pop zien. Als hij zich had beperkt tot instrumentale versies van zijn werk, zouden de mensen nog dankbaar naar huis zijn gegaan.

De meester was echter ook uitstekend bij stem, en demonstreerde dit in alle emotionele registers – van het donker bespiegelende When the Spell is Broken tot en met de rijpe tederheid in Saving The Good Stuff for You, en via de ironische tekening van tot niets verplichtende moderne relaties in Johnny’s Far Away naar Pharaoh, de elke dag actueler wordende analyse van onze neoliberale graaicultuur. Karakteristiek voor Thompsons’ humeur en vorm was dat hij een verzoek om Britney Spears’ Oops! I Did It Again (acht jaar terug opgenomen voor zijn project 1000 Years of Popular Music) probleemloos honoreerde, maar direct daarna de zaal weer stil kreeg met het beschouwelijke oudje Genesis Hall.

Vooral Thompsons ballads komen solo het beste tot hun recht, en dit geldt uiteraard des te meer wanneer hij zo bijzonder op dreef is als op 7 augustus. Aangrijpender heb ik bijvoorbeeld Dry My Tears and Move On, Persuasion en Another Door Opens nooit meegemaakt. Dit was ook te danken aan het publiek, dat zich alleen tussen de songs roerde, maar tijdens de nummers geen mond opendeed. Kom daar in Paradiso eens om.

Gezien het hoge niveau van heel het concert lijkt het onlogisch om een paar nummers uit de toegiften als climax te presenteren. Toch denk ik dat Thompson het gehalte van zijn totale uitvoering oversteeg met de interpretatie van twee stukken aan het slot. Hoewel Beeswing frequent op het repertoire staat, leverde RT hier een weergaloze vertolking af, waarin zijn subtiele en dwarse kritiek op de Summer of Love even ongedwongen als doeltreffend uit de verf kwam. De finale was zo mogelijk nog indrukwekkender: Dimming of the Day, van een majestueuze intensiteit, maar zonder de minste bombast. Wie blijft zeuren dat Richard geen stukken aankan die hij ooit voor ex-vrouw Linda schreef, zou deze afsluiter in de Boerderij moeten horen.

Conclusie: tot nu toe het vijfsterrenconcert van dit jaar. En ik doe een moord voor een opname