Dat Dan Auerbach van The Black Keys het nieuwe album van Ray Lamontagne zou produceren was al een fijn bericht. Dat de mannen een prachtige chemie hebben bewijst Supernova.

Supernova is de opvolger van het in 2010 verschenen, bijzonder fraaie album God Willin’ & The The Creek Don’t Rise, dat door publiek en pers wereldwijd werd omarmd en als een hoogtepunt in het zijn oeuvre beschouwd werd. LaMontagne bleek moeilijk met dit succes te kunnen omgaan en overwoog zelfs zijn muzikale loopbaan te beëindigen. Gelukkig herpakte hij zich net op tijd en stortte zich op het schrijven van nieuw songmateriaal. In Auerbach vond hij de ideale persoon om zijn nieuwe songs diepte en kracht mee te geven.

Supernova is het album geworden waarop de zo bekende sound van LaMontange opnieuw wordt uitgevonden. Alle songs worden pittiger ingezet dan we van LaMontagne gewend zijn en er ligt een fijne psychedelische gloed over de tracks heen. De productie die LaMontagne en Auerbach voor ogen hadden is open, helder en heeft die fijne ruimtelijkheid die de rijk geschakeerde stem van LaMontagne alle ruimte geeft. Zijn stem klinkt echt anders op dit album. In vrijwel elke song weet hij zijn markante stem weer een opvallende draai te geven naar een kant die we nog niet van hem kenden. Wat lichter vaak ook dan we van hem gewend zijn. In arrangementen hebben Auerbach en LaMontagne daarnaast in een rijke variatie voorzien met dikke echo’s naar het verleden, maar altijd met een fijne muzikale twist.

Supernova is een fraai nieuw album van een van de meest belangwekkende singer-songwriters van deze tijd. Songs als albumopener Lavender, Julia, Airwaves, Ojai, No Other Way, de fraai aanstekelijke titeltrack en de geweldige albumafsluiter Drive-in Movies behoren tot het allermooiste dat LaMontagne tot op heden opnam. Supernova is door de rijke productie een collectie songs geworden die een heerlijk zomers en tegelijk tijdloos gevoel mee krijgt.